Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Panek po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym, w dniu 23 września 2014 r. spraw ze skarg A. P. na decyzje Dyrektora Izby Celnej z dnia (...) października 2013 r.: 1. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za styczeń 2008 roku, 2. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za luty 2008 roku, 3. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za marzec 2008 roku, 4. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za kwiecień 2008 roku, 5. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za maj 2008 roku, 6. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za czerwiec 2008 roku, 7. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za lipiec 2008 roku, 8. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za sierpień 2008 roku, 9. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za wrzesień 2008 roku, 10. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za październik 2008 roku, 11. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za listopad 2008 roku, 12. nr (...), w przedmiocie podatku akcyzowego za grudzień 2008 roku, w związku z wnioskiem skarżącego o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie częściowym, poprzez zwolnienie od kosztów sądowych - postanawia - oddalić wniosek.
Składając skargę kasacyjną od wyroku z dnia 25 marca 2014 r. skarżący zwrócił się do Sądu o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie częściowym, poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. W związku z tym złożył oświadczenie o stanie rodzinnym i majątkowym, z którego wynika, że prowadzi on wspólne gospodarstwo domowe wraz z żoną i synem, który jest osobą małoletnią. Skarżący, podobnie jak jego żona, prowadzi działalność gospodarczą, która stanowi źródło jego utrzymania. Łączny dochód skarżącego i jego małżonki z pozarolniczej działalności gospodarczej wynosi łącznie 6 000 zł miesięcznie.
Składając oświadczenie o posiadanym majątku skarżący zadeklarował nieruchomość rolną o pow. 36 arów.
W uzasadnieniu wniosku skarżący podkreślił, że nie posiada żadnych oszczędności, a z uwagi na wysokie koszty prowadzonej działalności gospodarczej, jak również koszty kształcenia syna, a także wydatki związane z utrzymaniem domu, zmuszony jest zwrócić się do Sądu o zwolnienie od kosztów sądowych, związanych z przedmiotową sprawą.
Zarządzeniem referendarza sądowego z 23 lipca 2014 r., skarżący został wezwany do złożenia dodatkowego oświadczenia, poprzez podanie informacji o posiadanych bądź użytkowanych środkach transportu, wyszczególnienie ponoszonych wydatków oraz przedłożenie dokumentów źródłowych w postaci: wyciągów z rachunków bankowych i rachunków kart kredytowych skarżącego i jego domowników, kopii deklaracji podatkowych, odpisów ksiąg rachunkowych.
Ustosunkowując się do przedmiotowego wezwania skarżący oświadczył, że posiadane przez jego firmę środki trwałe są wykorzystywane w prowadzonej działalności, dlatego też nie jest możliwe ich spieniężenie. Podkreślił również, że sprzedaż tych ruchomości, których wartość znacznie przewyższa wysokość wpisu od skargi, byłaby nieekonomiczna i mogłaby narazić go na kolejne straty.
Wraz z dodatkowym oświadczeniem skarżący przedłożył dokumenty źródłowe w postaci zeznań i deklaracji podatkowych oraz kserokopii bilansu i niektórych rachunków za media.
Pomimo wezwania skarżący nie przedłożył wyciągów z rachunków bankowych.
Z zeznania podatkowego małżonki skarżącego wynika, że jej przychód w 2013 r. wyniósł 1 098 159,32 zł. Przychód skarżącego w tymże roku, z prowadzonej działalności gospodarczej, wyniósł natomiast 16 277 455,91 zł. Przychód skarżącego w czerwcu 2014 r. wyniósł z kolei 6 058 920,90 zł, a podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług w tym miesiącu zamknęła się kwota 1 241 645 zł.
Wpis od skargi kasacyjnej w przedmiotowej sprawie wynosi 2 280 zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Jak stanowi art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.; zwanej dalej: P.p.s.a.) przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Ocena spełnienia przez osobę ubiegającą się o przyznanie tego prawa przesłanek wskazanych w wyżej wymienionym przepisie sprowadza się do porównania sytuacji majątkowej wnioskodawcy, a zwłaszcza wysokości dochodów w jego gospodarstwie domowym, z potencjalną wysokością przedmiotowych kosztów. Jeżeli zaś, w następstwie przedmiotowej analizy, okaże się poniesienie wspomnianych kosztów w całości lub w części może zagrażać pozbawieniem osoby ubiegającej się o prawo pomocy lub jego domowników środków utrzymania, to osoba taka jest uprawniona do ubiegania się o przyznanie ulgi w tym zakresie.
Mając na uwadze treść złożonych przez skarżącego oświadczeń i dokumentów źródłowych nie sposób jest stwierdzić, że uiszczenie przez niego kosztów sądowych, które na obecnym etapie postępowania sprowadzają się w zasadzie do wpisu od skargi kasacyjnej (wynoszącego 2 280 zł), przekracza zakres jego możliwości finansowych, prowadząc do pozbawienia go środków utrzymania. Ocena taka wynika przede wszystkim z faktu, że miesięczny dochód w jego gospodarstwie domowym wynosi 6 000 zł, a same przychody z tej działalności opiewają na kwoty wynoszące kilka, a nawet kilkanaście milionów złotych. Wszystko to świadczy więc o tym, że skarżący jest osobą dobrze sytuowaną, pod względem finansowym, dlatego też przyznanie mu prawa pomocy nie znajduje w jego przypadku jakiegokolwiek uzasadnienia.
W treści wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący podkreślił, że dysponuje majątkiem w postaci ruchomości, jednakże ich sprzedaż, w celu uzyskania środków na opłacenie kosztów sądowych, byłaby ekonomicznie nieopłacalna, ponadto przedmioty te są mu niezbędne w prowadzonej działalności. Przyznał więc tym samym, że dysponuje odpowiednim majątkiem, jednakże nie chce się go pozbywać. Takie sformułowanie potwierdza więc, że jest on osobą zamożną, a w związku z tym jego wniosek o przyznanie zwolnienia od kosztów sądowych podlega oddaleniu.
Mając na uwadze powyższe, Sąd, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.