Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Halina Chitrosz po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. O. o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 marca 2012 r. oddalającego skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego p o s t a n a w i a odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.
Wyrokiem z dnia 16 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Lu 119/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę W. O.na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Wyrok ten jest prawomocny od dnia 29 maja 2012 r.
W dniu 27 maja 2014 r. działający w imieniu skarżącego doradca podatkowy wniósł za pośrednictwem tutejszego Sądu do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powołanego na wstępie wyroku z dnia 16 marca 2012 r., zarzucając mu naruszenie art. art. 3 § 1, 133 §1 134 § 1 144 § 4 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej "p.p.s.a." w związku z art. art. 59 § 1 oraz 18, art. 3 i 3a ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229 poz. 1954 ze zm.)
Pełnomocnik argumentował, że wyrok, o stwierdzenie niezgodności z prawem którego wnosi, nie był przedmiotem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego, jedynie ze względu na uchybienie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej i odmowę jego przywrócenia. Wyjaśnił, że postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalającego zażalenie na postanowienie WSA w Lublinie o odmowie przywrócenia terminu było jedynym z szeregu rozstrzygnięć, dotyczących tego samego stanu faktycznego, związanego z nagłą hospitalizacją pełnomocnika, w której Sąd uznał, że nie została spełniona przesłanka braku winy w uchybieniu terminu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
W myśl art. 285a § 1 p.p.s.a. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego, gdy przez jego wydanie została stronie wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z treści przepisu art. 285l p.p.s.a. wynika natomiast, że w postępowaniu o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w przypadkach nieuregulowanych przepisami działu VIIa "Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia" do postępowania wywołanego wniesieniem skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej, w tym art. 175 § 1 p.p.s.a.
Zgodnie z tym ostatnim przepisem skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, z zastrzeżeniem § 2 i 3. W § 3 pkt 1 dopuszczono możliwość sporządzenia skargi kasacyjnej przez doradcę podatkowego w sprawach obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że sprawa ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest sprawą odrębną od sprawy zakończonej kwestionowanym orzeczeniem i nie stanowi kontynuacji tego postępowania, a jej przedmiotem jest jedynie stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia i to niezgodności, która spowodowała wyrządzenie stronie szkody. W istocie zatem w tym postępowaniu ocenione jest działanie władzy sądowniczej pod kątem niezgodności z prawem. Niezgodność tę pojmować przy tym należy jako naruszenie prawa kwalifikowane, elementarne, powodujące sprzeczność z zasadniczymi i niepodlegającymi wykładni przepisami, z oczywistymi standardami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 2010 r., I CNP 100/09, opubl. w Lex pod nr 603887). Postępowanie w tej sprawie nie ma zatem swojego źródła w obowiązku podatkowym rozumianym jako wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej). Tym samym doradca podatkowy nie jest osobą uprawnioną do sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wydanego w sprawie podatkowej, nie jest to bowiem sprawa z zakresu obowiązku podatkowego (tak też NSA w postanowieniach z dnia 11 lipca 2012 r., sygn. akt II FNP 7/12 oraz z dnia 6 kwietnia 2011 r. II FNP 1/11 dostępne: CBOSA).
Stosownie do treści art. 285f § 3 p.p.s.a. skargę nieopłaconą, skargę wniesioną z naruszeniem art. 175 § 1 oraz skargę, której braków strona nie uzupełniła w terminie, sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym.
W konsekwencji skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sporządzona, jak w niniejszej sprawie przez doradcę podatkowego podlega odrzuceniu bez wzywania strony do jej poprawienia lub uzupełnienia (art. 285f § 3 i art. 285h § 1 p.p.s.a.). Braki dotyczące wymogów konstrukcyjnych pisma i zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego są bowiem brakami nieusuwalnymi.
Mając powyższe na uwadze, na zasadzie art. 285f § 3 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.