Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawy ze skargi J. Z.-K. na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 sierpnia 2021 r. nr 0113-KDIPT2-1.4011.503.2021.2.ISL w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych postanawia: odrzucić skargę.
Wnioskiem z dnia 6 maja 2021 r. Uniwersytet Medyczny w Ł. wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym odszkodowaniem.
Indywidualną interpretacją z dnia 26 sierpnia 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.
Na powyższą interpretację J. Z.-K. w dniu 29 września 2021 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę, zarzucając zaskarżonej interpretacji naruszenie:
- art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), dalej: u.p.d.o.f. w zw. z art. 45 k.p., art. 471 k.p., w zw. z art. 42 § 1 k.p. oraz art. 917 k.c. - poprzez rażąco błędne uznanie, że wysokość i zasady przyznawania odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie zmieniające nie wynikają z ustawy, a w konsekwencji, że ww. odszkodowanie nie podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych;
- art. 21 ust. 1 pkt. 3b u.p.d.o.f. - poprzez jego zastosowanie i błędne uznanie, że odszkodowanie objęte ugodą sądową obejmowało korzyści, które skarżąca mogłaby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono jej szkody.
W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej odrzucenie, wskazując, że skarżąca nie posiada legitymacji skargowej w rozumieniu art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej: p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
W myśl art. 50 § 1 i 2 p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również innym podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Przez interes prawny należy rozumieć interes wynikający z normy prawa materialnego, przy czym aby interes ten stanowił podstawę zakwalifikowania określonego podmiotu jako strony postępowania musi pozostawać w bezpośrednim, konkretnym, indywidualnym i aktualnym związku z postępowaniem w określonej sprawie administracyjnej (podatkowej). Stwierdzenie istnienia takiego interesu wymaga zaistnienia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 kwietnia 2000 r., sygn. akt III SA 1876/99). Pojęcie interesu prawnego, na którym oparta jest legitymacja procesowa strony w postępowaniu administracyjnym, należy ustalać według norm prawa materialnego, natomiast mieć interes prawny oznacza tyle, co ustalić powszechnie obowiązujący przepis prawa, na podstawie którego można skutecznie żądać czynności organu w związku z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lipca 2007 r., sygn. akt I OSK 1559/06).
W przedmiotowej sprawie, wnioskodawcą a jednocześnie adresatem zaskarżonej indywidualnej interpretacji prawa podatkowego był Uniwersytet Medyczny w Ł., a zatem jedynie ten podmiot miał możliwość skutecznego złożenia skargi na wydaną interpretację. Skarżąca nie wystąpiła do organu o wydanie indywidualnej interpretacji, a w konsekwencji nie była podmiotem "zainteresowanym" w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), dlatego też zaskarżona interpretacja nie została jej doręczona. Konsekwencją powyższych okoliczności jest to, że skarżąca nie brała udziału w postępowaniu toczącym się przed organem, a w konsekwencji nie miała legitymacji do zaskarżenia powyższej interpretacji do Sądu. W powyższym zakresie nie można mówić o jakimkolwiek błędzie ze strony organu wydającego indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego. Tym samym stwierdzić należało, że skarżąca nie posiada interesu prawnego do zaskarżenia ww. interpretacji, bowiem nie wystąpiła z wnioskiem o jej wydanie.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzeczono o odrzuceniu skargi.
Ake.