Nabywanie nieruchomości, o których mowa w art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, następuje w drodze umowy cywilnoprawnej i w ramach takiej umowy może nastąpić zaliczenie wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie ceny sprzedaży lub opłat za użytkowanie wieczyste.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę Antoniny i Aleksandra małżonków K. w przedmiocie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ekwiwalent za mienie pozostawione za granicą.
Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ wartość mienia nieruchomego pozostawionego za granicą zalicza się na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży działki budowlanej oraz ceny sprzedaży położonych na niej domów, budynków lub lokali, a także ceny sprzedaży nieruchomości rolnych stanowiących własność Skarbu Państwa. Nabywanie nieruchomości, o których mowa wyżej, następuje w drodze umowy cywilnoprawnej i w ramach takiej umowy może nastąpić zaliczenie wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie ceny sprzedaży lub opłat za użytkowanie wieczyste. Sprawa przedstawiona w skardze zatem nie jest sprawą z zakresu administracji publicznej i stosownie do art. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd ten nie jest właściwy do jej rozpoznania.
W dodatku Naczelny Sąd Administracyjny nie może przywracać ustawowych terminów zawitych, w tym również terminu przewidzianego w art. 81 ust. 5 powyższej ustawy na składanie wniosków w przedmiocie zaliczenia wartości mienia nieruchomego pozostawionego na granicą.
Zgodnie zatem z art. 27 ust. 2 cytowanej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym skargę należało odrzucić, jako niedopuszczalną.