Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak po rozpoznaniu w dniu 29 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. z siedzibą w L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2019 r. sygn. akt II SO/WA 29/19 o odmowie dopuszczenia R. z siedzibą w L. do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym w sprawie z wniosku F. S. o wymierzenie Dyrektorowi II Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi im. [...] w [...] grzywny za nieprzekazanie w ustawowym terminie skargi postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 25 lipca 2019 r., sygn. akt II SO/Wa 29/19 odmówił dopuszczenia R. z siedzibą w L. (dalej: "spółka") do udziału w sprawie z wniosku F. S. o wymierzenie Dyrektorowi II Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi im. [...] w [...] grzywny za nieprzekazanie w ustawowym terminie skargi z 21 maja 2019 r., przesłanej ponownie 31 maja 2019 r., wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy.
Powyższe postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym sprawy.
Pismem z 23 marca 2019 r. F. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o wymierzenie Dyrektorowi II Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Dwujęzycznymi im. [...] w [...] grzywny za nieprzekazanie skargi z 21 maja 2019 r., przesłanej ponownie 31 maja 2019 r., na bezczynność organu w przedmiocie rozpoznania wniosku z 14 marca 2019 r. o udostępnienie informacji publicznej wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy.
Pismem z 11 lipca 2019 r. spółka złożyła do Sądu wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie prowadzonej pod sygn. akt II SO/Wa 29/19, wskazując, że choć nie brała udziału w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej, to wynik postępowania sądowoadministracyjnego dotyczy bezpośrednio jej interesu prawnego. Jednocześnie wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.
Odrębnymi pismami z 11 lipca 2019 r. spółka wniosła również o wyłączenie wymienionych w tym piśmie z imienia i nazwiska sędziów i asesorów sądowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Z uwagi na fakt, że wniosek spółki z 11 lipca 2019 r. o dopuszczenie do udziału w sprawie prowadzonej pod sygn. akt II SO/Wa 29/19 nie został podpisany, zarządzeniem z 22 lipca 2019 r. spółka została wezwana do własnoręcznego podpisania bądź nadesłania podpisanego pisma za pośrednictwem platformy e-PUAP w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
Postanowieniem z 22 lipca 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek F. S. o wymierzenie organowi grzywny, z uwagi na brak zdolności procesowej skarżącego.
Pismem z 24 lipca 2019 r., przesłanym za pośrednictwem platformy e-PUAP, spółka uzupełniła brak formalny powyższego wniosku z 11 lipca 2019 r.
Kolejnymi pismami z 22 lipca 2019 r., które wpłynęły na biuro podawcze Sądu 24 lipca 2019 r., spółka złożyła wniosek o wyłączenie sędziów i asesorów sądowych oraz formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy (PPPr).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zaskarżonym postanowieniu, po przytoczeniu treści art. 32 i art. 32 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), wyjaśnił, że kluczowym i decydującym o możliwości dopuszczenia spółki do postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy istnieje po jej stronie interes prawny, na który mogłoby oddziaływać orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zapadłe w sprawie z wniosku o wymierzenie grzywny. Podał, że o tym, czy wnioskodawca ubiegający się o udział w postępowaniu sądowoadministracyjnym ma interes prawny w danej sprawie, decyduje norma prawa materialnego, na której oparto zaskarżony akt administracyjny, a nie interes faktyczny. Stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej.