Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 października 2005 r. sygn. akt II SAB/Sz 99/04 odmawiające skarżącemu przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi P. J. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w Ś. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 20 października 2005 r. sygn. akt II SAB/Sz 99/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił P. J. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, w sprawie z jego skargi na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w Ś., w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.
W uzasadnieniu wskazano, iż postanowieniem z dnia 18 stycznia 2005 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, zaś Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2005 r., sygn. akt I OZ 242/05 oddalił zażalenie na to postanowienie.
Skarżący wezwany do uiszczenia wpisu należnego od złożonej w niniejszej sprawie skargi na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w Ś., złożył ponownie wniosek o przyznanie przedmiotowego prawa - tym razem w zakresie całkowitym.
Przeprowadzona analiza powyższego wniosku doprowadziła Sąd do przekonania, że sytuacja materialna strony w istocie nie uległa zmianie w stosunku do tej, którą przedstawił w poprzednio złożonym wniosku. Zdaniem Sądu I instancji, za uzasadniony należy uznać pogląd wyrażony w wydanym w sprawie postanowieniu z dnia 18 stycznia 2005 r. oraz w prawomocnym postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 kwietnia 2005 r., że kierowanie przez P. J. takiej ilości pism do organów administracji oraz skarg, których tylko w okresie od stycznia do września 2005 r. w tutejszym Sądzie zarejestrowano 282, wskazuje na nieujawnione przez skarżącego źródła dochodu (np. ze sprzedaży mieszkania).
P. J. złożył zażalenie na to postanowienie wnosząc o jego uchylenie w całości, jako pozbawionego logiki procesowej i zasad doświadczenia życiowego. Skarżący podkreślił ponadto, iż kłamstwem jest stawiany mu zarzut zatajenia faktu sprzedaży mieszkania za kwotę 51.730 zł.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionej podstawy.
Stosownie do art. 246 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym, następuje gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Zatem to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek przedstawiania wszelkich istotnych okoliczności dotyczących jego sytuacji materialnej, której analiza umożliwia rozpatrzenie wniosku o przyznanie prawa pomocy. Niewątpliwie taką istotną okolicznością, mającą wpływ na ocenę, czy w sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 246 § 1 pkt 1 cytowanej ustawy, jest fakt sprzedaży mieszkania w celu zamiany i umowy zamiany, który wynika z wskazanego przez Sąd I instancji, aktu notarialnego. Jednakże w złożonym na urzędowym formularzu - wniosku o przyznanie przedmiotowego prawa, skarżący całkowicie pominął tę okoliczność.
Podkreślenia wymaga ponadto fakt, iż twierdzenia skarżącego, że w rzeczywistości sprzedaż mieszkania nie stanowiła dla niego źródła jakiegokolwiek dochodu nie mają znaczenia, bowiem z urzędu wiadomym jest fakt, iż skarżący w dniu 9 maja 2000 r. zawarł akt notarialny sprzedaży w celu najmu i umowy zamiany swego mieszkania w Ś. i z tego tytułu uzyskał kwotę 51.730 zł, co świadczy, iż P. J. poza otrzymywaną rentą posiada inne środki finansowe. Niewątpliwie zaś powołany akt notarialny jest wiążący dla Sądu.
Ponadto należy zaznaczyć - jak uczynił to Sąd I instancji - iż skarżący wnosząc kolejny w sprawie wniosek o przyznanie prawa pomocy, nie wykazał, aby jego sytuacja materialna uległa zmianie, stąd aktualnym pozostaje pogląd wyrażony zarówno w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 stycznia 2005 r., jak i w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 kwietnia 2005 r., zważywszy że wówczas skarżący wnosił o przyznanie przedmiotowego prawa w zakresie częściowym.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.