Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Tamara Dziełakowska sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) sędzia del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta B. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta B. a Prezydentem Miasta O. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpatrzenia wniosku O. D. o przyznanie pomocy w formie zasiłku stałego wraz z ubezpieczeniem zdrowotnym postanawia: wskazać Prezydenta Miasta B. jako organ właściwy w sprawie.
Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w B., działając z upoważnienia Prezydenta Miasta B., wnioskiem z 21 kwietnia 2020 r. wystąpił o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta B. a Prezydentem Miasta O. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku O. D. o przyznanie pomocy w formie zasiłku stałego wraz z ubezpieczeniem zdrowotnym.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że 23 marca 2020 r. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w O. przekazał Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w B. podanie O. D. wraz z przeprowadzonym wywiadem środowiskowym, wskazując na brak swojej właściwości w tej sprawie. Z akt sprawy, a w szczególności wywiadu środowiskowego i oświadczenia strony, wynika, że miejscem jego zamieszkania jest miasto O., w którym zameldowany jest na pobyt czasowy i z którym wiąże plany na przyszłość koncentrując tam swoje interesy życiowe. Strona nie ma stałego adresu zameldowania, a poza czasowym pobytem w zakładzie psychiatrycznym w B. na mocy wyroku Sądu, brak jest związków z Gminą Miejską B.. Skoro zatem strona swoje życie łączy z miastem O., to właśnie Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w O. jest organem właściwym w przedmiotowej sprawie.
W odpowiedzi na wniosek, Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w O. wniósł o rozstrzygnięcie, że nie jest organem właściwym w tej sprawie. Wskazał, że w dniu 9 marca 2020 r. wpłynął wywiad środowiskowy przeprowadzony w dniu 12 lutego 2020 r. w którym zawarto informację, że O. D. przebywa w Wojewódzkim Szpitalu [...] w B. od dnia [...] września 2019 r. Zameldowany był czasowo w O.. Pod ostatnim adresem zameldowania mieści się Internat [...]. Zameldowanie obejmuje okres od [...] stycznia 2018 r. do [...] sierpnia 2020 r. Jak jednak wynika z pisma Kierownika internatu z dnia [...] lipca 2020 r., z uwagi na chorobę O. D., nie jest możliwe jego dalsze mieszkanie w internacie.
Zdaniem Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w O., internat, w którym posiada zameldowanie na pobyt czasowy O. D. nie spełnia ustawowych przesłanek do zaliczenia go do kategorii lokali mieszkalnych, a tym samym uprawnia do uznania go za osobę bezdomną. W świetle powyższego, rozważenia wymagała regulacja art. 101 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Ustalenia związane z miejscem ostatniego zameldowania doprowadziły do informacji o braku stałego adresu zameldowania na terenie Polski. Nie sposób zatem przyjąć, że właściwą w tej sprawie będzie Gmina O.. Podkreślono dodatkowo, że w trakcie pobytu w internacie w O., O. D. pracował jedynie dorywczo, nie figuruje w ZUS O. jako osoba zgłoszona do ubezpieczeń. Nie utrzymuje kontaktów z matką, zamieszkałą w O.. Funkcjonowanie w O. było więc powierzchowne i nie nosiło znamion osiedlenia się na stałe.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sądy administracyjne rozpoznają, na podstawie art. 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.; dalej: p.p.s.a.), z zastrzeżeniem art. 22 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256; dalej: k.p.a.) - spory o właściwość powstałe pomiędzy organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek, a organami administracji rządowej. Przez spór kompetencyjny (a także o właściwość) o którym mowa w art. 4 p.p.s.a. należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa organy administracji publicznej jednocześnie uważają się za właściwe do załatwienia konkretnej sprawy (spór pozytywny) lub też każdy z nich uważa się za niewłaściwy do jej załatwienia (spór negatywny).