Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 14 października 2005 r., na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 maja 2005 r., sygn. akt II SA/Sz 238/05 o odrzuceniu skargi Miasta K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 19 stycznia 2005 r., (...) w przedmiocie dodatku mieszkaniowego postanawia: skargę kasacyjną oddalić.
Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, Samorządowe Kolegium Odwoławczego w K. decyzją z dnia 19 stycznia 2005 r. uchyliło decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. z dnia 25 listopada 2004 r. w części dotyczącej wysokości przyznanego dodatku mieszkaniowego i orzekło o przyznaniu Marii W. dodatku mieszkaniowego na okres sześciu miesięcy w wysokości 152,22 zł
Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wniósł w imieniu Miasta K. Prezydent Miasta.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucając skargę wskazał, iż w świetle art. 50 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Miasto K. nie jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi do sądu na decyzję ostateczną, bowiem stosownie do art. 28 i 29 Kpa nie może być stroną w postępowaniu administracyjnym w przedmiotowej sprawie. Nie ma też interesu prawnego w zaskarżeniu decyzji przyznającej dodatek mieszkaniowy. Interes prawny ma charakter materialnoprawny, wymaga stwierdzenia związku pomiędzy indywidualną sferą praw i obowiązków wnoszącego skargę a zaskarżonym aktem lub czynnością organu administracji. Interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się w tym, że działa on bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku. Interes prawny istnieje zatem wtedy, kiedy można wskazać przepis prawa materialnego, z którego można wywieść dla danego podmiotu określone prawa lub obowiązki.
Pismem z dnia 5 lipca 2005 r. skargę kasacyjną na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie złożyło Miasto K., które wniosło o jego uchylenie, zarzucając mu rażące naruszenie przepisów prawa a w szczególności art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 9a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 71 poz. 734 ze zm./ polegające na bezpodstawnym uznaniu, iż skarżący nie ma interesu prawnego aby zaskarżyć decyzję wydaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w sytuacji gdy wypłata dodatków mieszkaniowych należy do zadań własnych gminy i to gmina musi zapewnić w budżecie odpowiednie środki na realizację zadania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż orzekając w niniejszej sprawie Sąd nie uwzględnił normy art. 9a ustawy o dodatkach mieszkaniowych, który stanowi że wypłata dodatków mieszkaniowych jest zadaniem własnym gminy. Od dnia 1 stycznia 2004 r. ustawodawca ustalił, iż wypłata dodatków stanowi zadanie własne gminy. Zadania własne gmina realizuje z własnych dochodów, samodzielnie w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W konstytucji ustawodawca zagwarantował gminie ochronę należnego jej prawa własności i innych praw majątkowych. Nałożenie na gminę obowiązku partycypacji w kosztach utrzymania jej mieszkańców stanowi ingerencję w prawa majątkowe przynależne gminie. Ustalając uprawnienia do dodatku mieszkaniowego danego mieszkańca gmina jednocześnie podejmuje decyzję w zakresie swojej własności.