Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Stebnicka (spr.) Sędziowie Małgorzata Borowiec NSA Jan Paweł Tarno Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. i innych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lutego 2007r. sygn. akt IV SA/Wa 2233/06 w sprawie ze skargi A. K. i innych na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: odrzucić skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 6 lutego 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 2233/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. K. i innych na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...], nr. [...] utrzymującą w mocy poprzednią decyzję tego organu z dnia [...] nr [...], którą to odmówiono stwierdzenia nieważności orzeczenia nr [...] Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] listopada 1949 r. wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego o przejęciu przedsiębiorstw na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa pn. Drukarnia M. K. - R., ul. [...] oraz odmówiono stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Przemysłu Drobnego i Rzemiosła z dnia [...] sierpnia 1956 r. w sprawie zatwierdzenia protokółu zdawczo-odbiorczego przejęcia tegoż przedsiębiorstwa w części dotyczącej zabudowanej nieruchomości o powierzchni [...] m2 (księga wieczysta R.-D., powiat R., tom [...] wykaz [...]).
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, iż instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ma charakter wyjątkowy i nakłada na organ administracji publicznej obowiązek nie tylko stwierdzenia niewątpliwego naruszenia prawa mającego istotny wpływ na wynik sprawy, ale również wykazania, że było to rażące naruszenie prawa. Sąd stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia prawa w stopniu uzasadniającym konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji Ministra Gospodarki, jak również poprzedzającej ją decyzji tegoż organu. Zdaniem Sądu okoliczności sprawy wskazują, iż kwestionowane w skardze rozstrzygnięcia Ministra Gospodarki są zasadne. Z akt sprawy wynika bowiem, że w dacie bezpośrednio poprzedzającej nacjonalizację przedsiębiorstwo pn. Drukarnia M. K. - jak to prawidłowo ustalił organ - stanowiło wyłączną własność M. K. i zorganizowane było na nieruchomości położonej w R., ul. [...]. Ponadto Sąd I instancji podzielił ustalenia Ministra Gospodarki, iż postępowanie nacjonalizacyjne zostało wszczęte przed dniem 31 marca 1947 r., a więc zgodnie z wymaganiem prawnym określonym w art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17 ze zm.). Za prawidłowe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał również ustalenia organu, iż przedmiotowa drukarnia spełniała kryteria wskazane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 1949 r. w sprawie określenia kategorii przedsiębiorstw przemysłu poligraficznego i drukarń, przechodzących na własność Państwa oraz trybu postępowania przy przekazywaniu drukarń w użytkowanie (Dz. U. z 1949 r. Nr 26, poz. 193). Wskazał bowiem, iż ze zgromadzonych w sprawie materiałów archiwalnych wynika, że przedmiotowa drukarnia posiadała w dniu 5 lutego 1946 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej, maszyny drukarskie kwalifikujące ją do nacjonalizacji, w szczególności: 2 maszyny płaskie pełnoformatowe, 1 maszynę płaską Augsburg o formacie 103x73, Nr 10742, rok budowy 1914 oraz 1 maszynę płaską Uniwersał Frankenthal o formacie 14x68, rok budowy 1907. Wobec powyższego zdaniem Sądu należało stwierdzić, co też prawidłowo uczynił Minister Gospodarki w zaskarżonych decyzjach, iż przedsiębiorstwo pn. Drukarnia M. K. - R., ul. [...] spełniało kryteria jego nacjonalizacji wskazane w art. 3 ust. 1 lit. A pkt 17 ustawy nacjonalizacyjnej w kontekście rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 1949 r. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyjęcia, jak tego domaga się pełnomocnik skarżących, iż przedsiębiorstwo to nie było drukarnią w rozumieniu ustawy nacjonalizacyjnej, a jedynie stanowiło siedzibę redakcji gazety "[...]" i "[...]".