Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 5 marca 2010 r., sygn. akt II SAB/Ol 70/09 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi A. Z. na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w B. w wydaniu zaświadczenia o ilości wypracowanych nadgodzin postanawia: oddalić skargę kasacyjną
A. Z. złożył skargę na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w B. w przedmiocie wydania zaświadczenia o ilości wypracowanych nadgodzin. W uzasadnieniu skargi podniósł, że pismem z dnia 18 lipca 2009 r. zwrócił się do organu o wydanie zaświadczenia, niemniej jednak organ do dnia wniesienia skargi pozostaje w zwłoce, gdyż nie wydał żądanego zaświadczenia, ani innego aktu administracyjnego.
Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2010 r. Sąd zobowiązał skarżącego do wskazania - w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi - czy po złożeniu wniosku z dnia 18 lipca 2009 r. o wydanie zaświadczenia o ilości nadgodzin wypracowanych ponad normę czasu pracy składał do organu wyższego stopnia zażalenie na bezczynność organu niższego stopnia lub też, czy składał do organu I instancji wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W wykonaniu wezwania Sądu skarżący podniósł, że po złożeniu wniosku z 18 lipca 2009 r. poinformował organ i tym samym wezwał organ swoją skargą kierowaną do Sądu za pośrednictwem organu z dnia 10 października 2009 r., która wpłynęła do organu 14 października 2009 r., iż organ pozostaje w bezczynności.
Postanowieniem z dnia 5 marca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odrzucił skargę A. Z. na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., gdyż stwierdził, że skarżący nie wyczerpał przysługujących mu środków zaskarżenia jak tego wymaga art. 52 § 1 p.p.s.a. czy to w formie zażalenia na niezałatwienie sprawy czy też wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Od powyższego postanowienia A. Z. wniósł skargę kasacyjną, zaskarżając je w całości, zarzucając naruszenie:
- art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 52 § 1, § 2 i § 3 p.p.s.a. polegające na bezzasadnym odrzuceniu skargi z powołaniem się na jej niedopuszczalność z przyczyn niewyczerpania środków zaskarżenia przed jej wniesieniem (art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.) w sytuacji, gdy w świetle treści art. 52 § 1 i § 2 tej ustawy strona skarżąca nie była zobowiązania do wyczerpania środków prawnych przed wniesieniem skargi, gdyż w sprawie ze skargi na bezczynność w wydawaniu zaświadczenia (a więc bezczynność w podejmowaniu czynności z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.) nie przysługiwał jej żaden środek zaskarżenia przewidziany wprost w ustawie.,
- art. 183 § 2 pkt 4 p.p.s.a. powodujące nieważność postępowania, a to z powodu rozpoznania sprawy w składzie sprzecznym z przepisami prawa. Skoro w sprawie wyznaczono rozprawę i na tej rozprawie sprawę rozpoznawano w składzie trzech sędziów, a następnie ją odroczono i wydano postanowienie Sądu o wyznaczeniu kolejnego terminu rozprawy (na termin z urzędu), na który miano zawiadomić strony, to późniejsze zarządzenie sędziego o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne było nieuprawnionym wtargnięciem w wiążące Sąd postanowienie o wyznaczeniu kolejnej rozprawy. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego, z pominięciem prawidłowo wyznaczonego pierwotnie składu sądzącego, było niedopuszczalne.
- art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. skutkujące nieważnością postępowania wobec pozbawienia skarżącego możności obrony jego praw i możliwości wzięcia udziału w drugiej rozprawie, która postanowieniem Sądu miała być wyznaczona na termin z urzędu, a na której skarżący mógłby przedstawić stanowisko co do dopuszczalności skargi.