Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Bożena Popowska po rozpoznaniu w dniu 17 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. G. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 1128/13 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi T. G. na decyzję Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić skargę kasacyjną
T. G. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 30 czerwca 2013 r., drogą elektroniczną, za pośrednictwem organu, skargę na decyzję Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie w przedmiocie odmowy udostępnienia przetworzonej informacji publicznej. Skarga została opatrzona podpisem elektronicznym.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący został wezwany do uzupełnienia w terminie 7 dni po rygorem odrzucenia skargi (art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) braku formalnego skargi poprzez jej podpisanie oraz zwrot do Sądu podpisanego egzemplarza.
W odpowiedzi na wskazane wezwanie, skarżący nadesłał pismo z dnia 25 czerwca 2013 r., w którym oświadczył, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga została złożona prawidłowo i zawiera wszystkie wymagane elementy, zgodnie z art. 46 p.p.s.a., a zatem nie zawiera braków formalnych.
Postanowieniem z dnia 24 lipca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę T. G., na mocy art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., gdyż nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi. Odnosząc się do podniesionych przez skarżącego argumentów, Sąd wskazał, że pomimo, iż zarówno wskazana przez skarżącego norma zawarta w art. 20b ust. 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, jak i norma z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym wskazują na równoważność skutków prawnych danych w postaci elektronicznej opatrzonych podpisem potwierdzonych profilem zaufanym ePUAP oraz dokumentów podpisanych własnoręcznie, to nie przeszkodziło to prawodawcy we wprowadzeniu odrębnych przepisów regulujących kwestię stosowania podpisu elektronicznego do Kodeksu postępowania cywilnego (art. 60 i art. 78 § 2), Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 57 § 5 pkt 1, art. 63 § 1), czy też Ordynacji podatkowej (art. 1 pkt 13). W ustawie p.p.s.a. nie zawarto regulacji podobnych do powyżej wskazanych, co przy uwzględnieniu założenia wykładni prawa o racjonalności prawodawcy każe przyjąć, że regulacje zawarte w ustawie o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne i ustawie o podpisie elektronicznym nie mają bezpośredniego zastosowania do wszystkich aktów prawnych dotyczących wnoszenia pism. Wprowadzenie do poszczególnych ustaw odrębnych przepisów regulujących stosowanie podpisu elektronicznego stanowiło przejaw woli prawodawcy, wskazującego, w których procedurach może występować podpis elektroniczny, a w których strona nie może z niego skorzystać. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w postanowieniach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 1640/12; 26 września 2012 r. sygn. akt I OSK 1273/12; 9 stycznia 2013 r. sygn. akt I OZ 969/12, 29 stycznia 2013 r. sygn. akt I OZ 36/13; 19 lutego 2013 r. sygn. akt I OZ 111-114/13; 28 czerwca 2013 r. sygn. akt I OZ 396-397/13 oraz I OZ 405-406/13; 3 lipca 2013 r. sygn. akt I OZ 307-308/13; 23 lipca 2013 r. I OZ 541/13.