Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 października 2006 r., sygn. akt II SA/Sz 751/06 odrzucającego skargę S. B. na czynność Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Szczecinie z dnia [...], nr [...] w przedmiocie prac geodezyjnych postanawia odrzucić skargę kasacyjną
Postanowieniem z dnia 6 października 2006 r., sygn. akt II SA/Sz 751/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił skargę S. B. na czynność Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Szczecinie z dnia [...], nr [...] w przedmiocie prac geodezyjnych. W uzasadnieniu Sąd I instancji podał, iż zgodnie z art. 230 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) od pism wszczynających postępowanie przed sądami administracyjnymi w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Pismami tymi są skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania. Wniesienie skargi podlegało obowiązkowi uiszczenia wpisu stałego, który w niniejszej sprawie zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynosił 200 zł. Skarżący pomimo otrzymania w dniu 4 września 2006 r. wezwania do uiszczenia wpisu w terminie 7 dni opłacił przedmiotowy dnia 18 września 2006 r. poprzez rachunek Spółki z.o.o. P. w [...], a zatem po upływie wskazanego terminu.
W skardze kasacyjnej na to postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł o jego uchylenie podnosząc, iż zostało ono wydane w oparciu o błędne ustalenie faktyczne. Podano, iż załączony do skargi kasacyjnej dowód wpłaty potwierdza, iż wpis został uiszczony 8 września 2006 r. a więc, jak wskazano, z zachowaniem wskazanego w wezwaniu terminu. Pełnomocnik strony dodał, iż w aktach postępowania brak jest dowodu przeciwnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm) określa wymagania materialne skargi kasacyjnej, do których należy m. in. przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie oraz wskazanie, czy orzeczenie zostało zaskarżone w całości czy w części. Podstawy skargi kasacyjnej określa art. 174 ppsa i należą do nich:
1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,
Sygn. akt I OSK 1983/06
2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
W obu przypadkach należy wskazać konkretne przepisy prawa materialnego lub procesowego, które zostały naruszone w postępowaniu przed sądem I instancji, Sformułowanie zarzutów pod adresem zaskarżonego orzeczenia nie może być ogólnikowe. W szczególności nie można się ograniczać do stwierdzenia, że sąd pierwszej instancji naruszył prawo materialne przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub, że naruszył przepisy postępowania, w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Formułując taki zarzut, należy określić jaki konkretny przepis prawa został naruszony poprzez wskazanie jego oznaczenia liczbowego i aktu normatywnego, w którym został on zawarty. Przy tym, jeżeli przepis, którego zarzut dotyczy zawiera kilka czy kilkanaście unormowań (norm prawnych) - por. np. art. 16 ustawy z 5.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654), określający wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów - to trzeba wyraźnie zaznaczyć, która z tych norm została naruszona. Ogólnikowe powołanie się na taki artykuł stanowi naruszenie wymagań konstrukcyjnych skargi, ponieważ nie można w takim wypadku ustalić granic zaskarżenia. Tym samym uchybienie powoduje odrzucenie skargi kasacyjnej na zasadzie art. 178 p.p.s.a.
Pogląd ten nie budzi wątpliwości orzecznictwie NSA: "Ograniczenie zarzutów skargi kasacyjnej do ogólnikowych twierdzeń o naruszeniu norm konstytucyjnych, bez podania, kto je naruszył, w jakim postępowaniu i w jaki konkretnie sposób uniemożliwia jakąkolwiek kontrolę zaskarżonego wyroku i w konsekwencji prowadzi do odrzucenia takiej skargi" - por. post. NSA z 8.09.2004 r., FSK 363/04, ONSAiWSA 2005, nr 2, poz. 41.
Twierdzenia zawarte w przedmiotowej skardze kasacyjnej nie spełniają powyższych wymagań. Wystarczy stwierdzić, że pełnomocnik S. B. w ogóle nie podaje, jaki przepis został naruszony przez Sąd I instancji. Nie wskazuje również, czy chodzi o przepis prawa materialnego, czy o przepis postępowania. Tym samym, przedmiotowa skarga kasacyjna nie określa granic, w ramach których zaskarżone orzeczenie miałoby podlegać rozpoznaniu przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Braki w zakresie wymagań materialnych skargi kasacyjnej nie podlegają sanacji, co w konsekwencji czyni tę skargę niedopuszczalną (por. post. SN z 12 grudnia 2000 r., V CKN 1780/00 - OSNC 2001, nr 3, poz. 52).
Z powyższych względów, działając na podstawie art. 178 w zw. z art. 180 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną należało odrzucić.