Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zajda Sędziowie NSA Małgorzata Korycińska (spr.) Jerzy Sulimierski Protokolant Joanna Kubacka po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. M. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 21 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 319/02 w sprawie ze skargi K. M. P na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia [...] stycznia 2002 r. nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Zaskarżonym skargą kasacyjną postanowieniem z dnia 21 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 319/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. umorzył postępowanie sądowoadministracyjne.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd podał, że na rozprawie w dniu 22 listopada 2004 r. postępowanie zostało zawieszone na zgodny wniosek stron. Ponieważ w ciągu trzech lat nie został zgłoszony wniosek o podjęcie postępowania, to stosownie do art. 130 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., postępowanie należało umorzyć.
W skardze kasacyjnej M. P. domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia zarzucając mu:
1. naruszenie art.141 § 4 w związku z art. 166 p.p.s.a. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, polegające na przyjęciu, że na rozprawie w dniu 22 listopada 2004 r. strony składały wniosek o zawieszenie postępowania w oparciu o art. 126 p.p.s.a., podczas gdy w rzeczywistości podstawą zawieszenia był przepis art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a.,
2. naruszenie art. 130 § 1 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na umorzeniu postępowania w sytuacji nie objętej jego dyspozycją.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Kontroli kasacyjnej sprawowanej w granicach zakreślonych podstawami skargi kasacyjnej poddane zostało postanowienie Sądu I instancji wydane na podstawie art. 130 § 1 p.p.s.a. Z treści tego przepisu, w zakresie istotnym dla rozpoznawanej sprawy, wynika obowiązek umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego, gdy postępowanie to zostało zawieszone na zgodny wniosek stron, a wniosek o jego podjęcie nie został zgłoszony w ciągu trzech lat od daty wydania postanowienia o zawieszeniu. Obowiązek umorzenia postępowania zawieszonego na zgodny wniosek stron na skutek ich bierności przez określony czas znany jest m.in. w procedurze cywilnej. W orzecznictwie Sądu Najwyższego na gruncie art. 182 § 2 k.p.c., najpierw dominował pogląd, iż podstawę decyzji o umorzeniu postępowania stanowią rzeczywiste przyczyny zawieszenia, a nie wskazane w postanowieniu o zawieszeniu (por. post. SN z dnia 15 kwietnia 1983 r. - IV PRN 4/83, uchwała SN z dnia 25 lutego 1985 r. - III CZP 86/84). Obecnie prezentowany jest jednolity pogląd, że użyte w art. 182 § 1 k.p.c. słowo "umarza" oznacza, że sąd musi wydać postanowienie o umorzeniu zawieszonego postępowania, jeżeli została spełniona wskazana w nim przesłanka. Jeżeli zatem w prawomocnym postanowieniu o zawieszeniu postępowania została wskazana przyczyna zawieszenia, to nie ma podstaw do weryfikowania jej na etapie umorzenia zawieszonego postępowania (por. postanowienie SN z dnia 9 lutego 2006 r., sygn. akt V CK 457/05 i powołane w nim orzeczenia).