Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Piotr Piszczek po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 marca 2021 r. sygn. akt V SA/Wa 1822/20 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi A na pismo Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19 postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 19 marca 2021 r., sygn. akt V SA/Wa 1822/20, odrzucił skargę A na pismo Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie z [...] sierpnia 2020 r. w przedmiocie odmowy przyznania świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19.
Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że w 9 lipca 2020 r. skarżąca spółka złożyła wniosek o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19.
Zaskarżonym pismem z 26 sierpnia 2020 r. Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie (dalej: Dyrektor WUP) poinformował skarżącą, że wniosek został rozpoznany negatywnie. W uzasadnieniu podniesiono, że przeważającą działalnością skarżącej - co wynika z wpisu w KRS - jest wychowanie przedszkolne, a zatem skarżąca nie może zostać uznana za przedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U.2019.1292 ze zm., dalej: Prawo przedsiębiorców), w związku z czym nie może wystąpić z wnioskiem o wypłatę świadczenia w trybie art. 15g ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.374 ze zm.; dalej: ustawa o COVID).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucając skargę wskazał, że zaskarżony akt nie mieści się w żadnej z wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2019.2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) kategorii spraw należących do właściwości sądów administracyjnych. Z pewnością nie jest ono decyzją administracyjną, postanowieniem, pisemną interpretacją podatkową ani również aktem prawa miejscowego, czy też aktem nadzoru nad działalnością jednostki samorządu terytorialnego. Rozważenia wymagało jedynie, czy zaskarżoną informację można uznać za "inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej", o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
Sąd I instancji podkreślił, że ustawa o COVID nie określa szczegółowych zasad postępowania w sprawie o dofinansowanie wynagrodzeń pracowników objętych przestojem ekonomicznym lub obniżonym czasem pracy (określane dalej jako "Dofinansowanie Wynagrodzeń"). Próżno szukać w tym zakresie odesłania wprost do pełnej regulacji, jaką może stanowić ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.2020.256 ze zm.; dalej: k.p.a.) tak, jak to czyni na przykład w art. 15a ust. 10 - w stosunku do rekompensaty wypłaconego wynagrodzenia pracownikom niepełnosprawnym, o którym mowa w art. 15a ust. 1 ustawy o COVID. Z kolei w zakresie Dofinansowania Wynagrodzeń jedyne szczątkowe odesłanie zostało zawarte w art. 15g ust. 17 ustawy o COVID, który stanowi, że do wypłaty i rozliczania świadczeń, o których mowa w ust. 1, oraz środków, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy art. 7-16 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy (t.j. Dz.U.2019.669, dalej: ustawa o szczególnych rozwiązaniach), z wyjątkiem art. 8 ust. 3 pkt 8 tej ustawy, oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy. Świadczenia zawarte w ustawie o szczególnych rozwiązaniach mieszczą się z kolei w zadaniach państwa dotyczących promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej, określonych przez ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U.2019.1482 ze zm.). Także w tej ustawie nie zostały przewidziane środki kontroli władzy publicznej związane z wykonywaniem przez nią zadań publicznych.