Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński, Sędziowie Sędzia WSA Artur Kot, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz - Nowak /sprawozdawca/, Protokolant Referent - stażysta Urszula Sieradz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2014 r. sprawy ze skarg E. S. oraz A. J., A. C., H. S., I. S., J. M., J. C., M. S. i S. C. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od Ministra Gospodarki na rzecz skarżącej E. S. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 4) zasądza od Ministra Gospodarki na rzecz skarżących: A. J., A. C., H. S., I. S., J. M., J. C., M. S. i S. C. kwotę po [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją znak [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. Minister Gospodarki (dalej: "Minister", "organ"), działając na podstawie art. 105 § 1 w związku z art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej: "k.p.a."), orzekł o umorzeniu postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności zarządzenia Ministra Przemysłu Drobnego i Rzemiosła z dnia [...] maja 1954 r., znak: [...], w sprawie ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem: Z. w Ś, powiat R.
W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, iż wnioskiem z dnia 8 kwietnia 1991 r., Z S (wnioskodawczyni), w miejsce której w ramach sukcesji spadkowej wstąpiły: M S i R J, powołując się na następstwo prawne po wspólnikach spółki firmowej pn. Z w Ś, powiat R (dalej: "spółka"), zgłosiła roszczenie odszkodowawcze "za zabrane na podstawie ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym (Dz. U. z 1958 r. Nr 11, poz. 37) mienie: tereny kopalni, 2 piece wapienne i inne mienie oraz mienie zabrane przez C "P" w W". Następnie w dniu 5 maja 1992 r. A J i J M (wnioskodawcy), spadkobiercy B S, jednego ze wspólników spółki, zgłosili kolejne roszczenia reprywatyzacyjne dotyczące ww. podmiotu. Oba wnioski zostały przedstawione Ministrowi Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, który przy piśmie z dnia 13 grudnia 1993 r. przekazał je Ministrowi Przemysłu i Handlu. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności zarządzenia Ministra Przemysłu Drobnego i Rzemiosła z dnia [...] maja 1954 r., znak: [...], zostało wszczęte zawiadomieniem z dnia 14 sierpnia 1996 r.
Organ podał, że z wnioskiem o wszczęcie postępowania administracyjnego w zakresie stwierdzenia nieważności decyzji może wystąpić jedynie osoba będąca stroną w rozumieniu art. 28 k.p.a., tj. każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój obowiązek bądź interes prawny. Oznacza to, że treścią pojęcia "interes prawny" jest prawo podmiotowe rozumiane jako przyznanie danej osobie przez przepis prawa konkretnych uprawnień, które może ona realizować w postępowaniu administracyjnym. Cechami tego interesu jest to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny, sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami zastosowania przepisu prawa materialnego.
Taki interes w przedmiotowej sprawie posiada, zdaniem organu, właściciel znacjonalizowanego przedsiębiorstwa, legitymujący się prawem własności do niego w dacie wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej, tj. 5 lutego 1946 r. Organ wskazał w tym zakresie na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2009 r., sygn. akt IV SA/Wa 2017/08, zgodnie z którym w przypadku decyzji wydanej na podstawie ustawy nacjonalizacyjnej przedmiotem orzekania było przedsiębiorstwo, a zatem status strony w sprawie dotyczącej orzeczenia, mocą którego orzeczono w kwestii majątkowej przedsiębiorstwa (nacjonalizacja), przysługuje osobom fizycznym (ich spadkobiercom), o ile przedsiębiorstwo stanowiło własność tych osób lub odpowiednio spółkom prawa handlowego.