Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński Sędziowie Sędzia WSA Justyna Mazur Sędzia WSA Iwona Owsińska - Gwiazda (sprawozdawca) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Radomiu w trybie uproszczonym w dniu 21 października 2021 r. sprawy ze skargi W. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] czerwca 2021 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy M. z [...] kwietnia 2021 r. Nr [...].
Decyzją z [...] czerwca 2021 r. znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R. (dalej: organ odwoławczy, Kolegium, SKO) na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2021 r. poz. 735, dalej: kpa), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy M. (dalej: organ I instancji, Wójt) z [...] kwietnia 2021 r., nr [...]o odmowie przyznania W. N. (dalej: strona, skarżący, wnioskodawca) świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad matką S. N..
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:
[...] listopada 2020 r. do organu I instancji wpłynął wniosek strony o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaną opieką nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, tj. matką S. N. ur. [...] września 1938 r.
Decyzją z [...] kwietnia 2021 r. Wójt Gminy M. odmówił skarżącemu wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego z uwagi na fakt, że niepełnosprawność S. N. datuje się od [...] lutego 2012 r., gdy osoba wymagająca opieki miała [...] lata. Tak więc niepełnosprawność nie powstała w wieku określonym w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych tj. nie później niż do ukończenia 18 lub 25 roku życia.
W odwołaniu skarżący zarzucił m. in., że organ naruszył cyt. wyżej przepis przez nieuwzględnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21.10.2014 r. K 38/14, a jego decyzja o rezygnacji z pracy była głęboko przemyślana, podyktowana troską o zdrowie i bezpieczeństwo matki, która całe życie mieszkała z nim, zatem to on musiał podjąć decyzje o sprawowaniu nad nią opieki.
Utrzymując w mocy w/w decyzję SKO wskazało, że S. N. - wdowa jak wynika z orzeczenia Komisji Lekarskiej KRUS Placówka Terenowa w R. z [...].05.2012 r. została uznana za trwale, całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym od [...].07.2011 r. oraz trwale niezdolną do samodzielnej egzystencji od [...].02.2012 r.
Podniosło, że przedmiotowa sprawa rozpatrywana jest po raz drugi przez SKO. Decyzją z [...].02.2021 r. [...] Kolegium uchyliło bowiem decyzję organu I instancji z [...].12.2020 r. i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania stwierdzając wówczas, że niezasadna była odmowa przyznania świadczenia tylko dlatego, że niepełnosprawność powstała później niż to wskazuje art. 17 ust. 1 b ustawy o świadczeniach rodzinnych, albowiem kryterium momentu powstania niepełnosprawności jako uniemożliwiające uzyskanie świadczenia utraciło przymiot konstytucyjności. Jednocześnie SKO zaleciło ustalenie przez organ I instancji zakresu opieki jakiej wymaga osoba niepełnosprawna, a w związku z tym czy zakres tej opieki uniemożliwia aktywność zawodową skarżącego, nadto ustalenie kto zamieszkuje z niepełnosprawną S. N., czy te osoby sprawują nad nią opiekę i ewentualnie w jakim zakresie.