Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kobylski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Nawrot /sprawozdawca/, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Protokolant Referent stażysta Dorota Jaworska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2012 r. sprawy ze skargi G. Ł. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych I Autostrad z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Decyzją Nr [...] z dnia [...] marca 2012 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA, organ) na podstawie art. 156 § 1, art. 157 § 1 i 2 oraz 158 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze. zm., zwanej dalej k.p.a.) po rozpoznaniu wniosku G. Ł. (skarżący) z dnia [...] listopada 2011 r. orzekł o odmowie stwierdzenia nieważności własnej decyzji z dnia [...] sierpnia 2004 r. Nr: [...], w przedmiocie przywrócenia pasa drogowego, drogi krajowej nr 7 (w km 506+640) w miejscowości B. do stanu poprzedniego i nałożenia kary pieniężnej.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia GDDKiA wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] listopada 2011 r., który wpłynął do organu w dniu [...] stycznia 2012 r. skarżący wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] maja 2004 r., Nr: [...]. Jako podstawę złożenia wniosku wskazał, że przedmiotowa decyzja narusza przepisy prawa, a w szczególności narusza interes jego i jego rodziny. Dodatkowo podniósł zarzut naruszenia przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19. poz. 115 ze zm., zwana dalej ustawą o drogach publicznych), poprzez nie zastosowanie art. 30 w/w ustawy przy wydawaniu decyzji.
Organ podał, że z treści wniosku wynika, dążenie do kolejnego rozpatrzenia kwestionowanej decyzji, a zatem merytorycznego rozpoznania sprawy co do jej istoty na tych samych zasadach jak w trybie zwykłym. Dalej organ wyjaśnił, że istotą postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest wyłącznie bezsporne ustalenie, czy dana decyzja jest (czy też nie jest) obarczona jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Przedmiotem postępowania jest więc konkretna decyzja, a nie sprawa. Organ działając jako organ kasacyjny rozpatruje w tym postępowaniu jedynie kwestie prawne i nie może rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej. Wskazał, że nie każde naruszenie prawa jest naruszeniem rażącym, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Wada decyzji uzasadniająca jej wzruszenie w trybie nadzwyczajnym stwierdzenia nieważności musi być na tyle poważna, by stanowiła wystarczającą przyczynę odstąpienia od zasady trwałości decyzji wyrażonej w art. 16 § 1 zdanie pierwsze k.p.a. Ponadto w toku postępowania o stwierdzenie nieważności organ nie przeprowadza dowodów, które prowadziłyby do nowych ustaleń faktycznych. Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje tylko i wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym, zakończonym wydaniem decyzji ostatecznej. W konkluzji organ stwierdził, że badany jest stan faktyczny i prawny z daty wydania decyzji, w stosunku do której toczy się postępowanie administracyjne o stwierdzenie nieważności. Zdaniem GDDKiA badana decyzja nie jest dotknięta wadami wymienionymi w art. 156 § 1 k.p.a., dlatego należało odmówić stwierdzenia jej nieważności.