Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kobylski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Nawrot /sprawozdawca/, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Protokolant Referent stażysta Dorota Jaworska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2012 r. sprawy ze skargi G. Ł. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych I Autostrad z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Decyzją Nr [...] z [...] marca 2012 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA, organ) działając na podstawie art. 156 § 1, art. 157 § 1 i 2 oraz 158 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze. zm., zwanej dalej k.p.a.) po rozpatrzeniu wniosku G. Ł. (skarżący) z dnia [...] listopada 2011 r. orzekł o odmowie stwierdzenia nieważności własnej decyzji z dnia [...] maja 2004 r. Nr: [...], w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za umieszczenie bez zezwolenia zarządcy drogi tablicy reklamowej o powierzchni [...] m2 w okresie od [...] października 2001 r. do [...] grudnia 2003 r. w pasie drogowym drogi krajowej nr 7 (w km 503+660 strona lewa) w miejscowości B.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia GDDKiA wskazał, że skarżący wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] maja 2004 r., Nr: [...], podając że przedmiotowa decyzja narusza przepisy prawa i w konsekwencji narusza interes jego i jego rodziny. Dodatkowo podniósł zarzut naruszenia przepisów ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19. poz. 115 ze zm., zwana dalej ustawą o drogach publicznych), poprzez nie zastosowanie art. 30 w/w ustawy przy wydawaniu decyzji.
Organ wyjaśnił, że istotą postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest wyłącznie ustalenie, czy dana decyzja jest (czy też nie jest) obarczona jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Przedmiotem postępowania jest więc konkretna decyzja, a nie sprawa. Organ działając jako organ kasacyjny rozpatruje w tym postępowaniu jedynie kwestie prawne i nie może rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej. Wskazał, że nie każde naruszenie prawa jest naruszeniem rażącym, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Wada decyzji uzasadniająca jej wzruszenie w trybie nadzwyczajnym stwierdzenia nieważności musi być na tyle poważna, by stanowiła wystarczającą przyczynę odstąpienia od zasady trwałości decyzji wyrażonej w art. 16 § 1 zdanie pierwsze k.p.a. Ponadto w toku postępowania o stwierdzenie nieważności organ nie prowadzi dowodów, które prowadziłyby do nowych ustaleń faktycznych. Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje tylko i wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym, zakończonym wydaniem decyzji ostatecznej. Tak więc badany jest stan faktyczny i prawny z daty wydania decyzji, w stosunku do której toczy się postępowanie administracyjne o stwierdzenie nieważności. Zdaniem GDDKiA badana decyzja nie jest dotknięta wadami wymienionymi w art. 156 § 1 k.p.a., dlatego należało odmówić stwierdzenia jej nieważności.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący wskazał, że przedmiotowa decyzja narusza przepisy prawa, stosuje je wybiórczo i w konsekwencji narusza interes prawny jego i jego rodziny.