Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Owsińska - Gwiazda (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Cezary Kosterna, Sędzia WSA Justyna Mazur, Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2016 r. w Radomiu sprawy ze skargi A. G. na decyzję Generalnego Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...]kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia odsetek z tytułu nałożonych kar 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...]lutego 2015 r. nr [...]; 2) umarza postępowanie administracyjne; 3) zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz skarżącego A. G. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi złożonej przez A. G. (dalej: "skarżący") jest decyzja Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad (dalej: "Generalny Dyrektor" lub "organ") z [...] kwietnia 2015 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję własną z [...] lutego 2015 r., nr [...] odmawiającą umorzenia odsetek z tytułu kar pieniężnych nałożonych na skarżącego decyzjami Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2012 r. nr [...], [...], [...], [...] za naruszenie przepisów ustawy o drogach publicznych.
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:
Wnioskiem złożonym do organu w dniu 14 sierpnia 2014 r. skarżący zwrócił się o umorzenie odsetek od kar pieniężnych nałożonych na niego decyzjami Głównego Inspektora Transportu Drogowego za naruszenie przepisów ustawy o drogach publicznych. Do wniosku dołączono kopie decyzji o nałożeniu kar oraz zawiadomienia o wszczęciu postępowania.
Po przeprowadzeniu postępowania Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z [...] lutego 2015 r. odmówił umorzenia odsetek z tytułu nałożonych kar. W uzasadnieniu wskazano, iż w sprawie nie wystąpiły przesłanki z art. 56 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 885 ze zm., dalej: "u.f.p."), które mogłyby uzasadniać uwzględnienie wniosku o umorzenie. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ wskazał, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż skarżący od 2013 r. jest płatnikiem KRUS. Prowadzi działy specjalne produkcji rolnej. W roku 2013 uzyskał dochód wysokości [...] zł natomiast za 2014 r. - [...] zł. Skarżący przedstawił harmonogramy spłat zaciągniętych kredytów bankowych zaciągniętych w Banku [...] oraz [...] Jeden z harmonogramów rat kredytowych dotyczy kredytobiorcy K. G. Strona nie poinformowała organu o stopniu pokrewieństwa Wnioskodawcy z K. G.. Zdaniem organu analiza ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego nie skłania do uwzględnienia wniosku o zastosowanie ulgi w spłacie w postaci umorzenia odsetek. Sytuacja życiowa, rodzinna, majątkowa i zdrowotna skarżącego nie wskazuje bowiem, by w sposób trwały nie posiadał on możliwości płatniczych. W ocenie organu nie występują po stronie Wnioskodawcy takie okoliczności, które faktycznie mogłyby uzasadniać wniosek o umorzenie odsetek oraz potwierdzać fakt, że skarżący nie jest w stanie ponieść konsekwencji finansowych związanych z przejazdami po drodze krajowej bez uiszczenia przewidzianych przepisami prawa opłat.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z 2 marca 2015 r. skarżący ponowił swoją argumentację oraz dodatkowo wskazał, że jego sytuacja finansowa jest fatalna. Działy produkcji rolnej, które prowadzi - farma zwierząt futerkowych - nie przynoszą aktualnie żadnych dochodów, gdyż w tym momencie nie ma jedynych odbiorców jakimi byli Rosjanie.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy organ decyzją z [...] kwietnia 2015 r. utrzymał w mocy swoją decyzję z [...] lutego 2015 r. W uzasadnieniu Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad podtrzymał w całości argumentację prezentowaną w decyzji I instancji. Dokonując analizy sprawy Generalny Dyrektor podkreślił, że okoliczność ukarania strony za naruszenie obowiązku opłaty elektronicznej i wynikająca z tego znaczna kwota nałożonego na stronę zobowiązania, nie może uzasadniać umorzenia należności w przedmiotowej sprawie. Takie rozstrzygnięcie organu administracji stanowiłoby w istocie premiowanie strony, która nie zastosowała się do obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej. Podsumowując organ podkreślił, iż instytucja umarzania zobowiązania publicznego nie może stanowić powszechnie stosowanego środka prowadzącego do zwolnienia z nałożonej kary, tym bardziej, że przepisy ustawy o finansach publicznych przewidują inne możliwości złagodzenia warunków wykonania zobowiązania np. rozłożenie należności na raty, odroczenie terminów spłaty. Organ rozpatrując niniejszą sprawę miał na uwadze także to, że względy społeczne wymagają również, żeby zobowiązania były realizowane, a zobowiązany pochopnie nie był z nich zwalniany.