Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędziowie sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska (spr.) sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi [...] S.A. z siedzibą w [...] na bezczynność Starosty Powiatu [...] oddala skargę
Pismem z 25 kwietnia 2018r. [...] S.A. wniosła skargę na bezczynność Starosty [...] w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę istniejącego obiektu (tymczasowego) - stacji bazowej telefonii komórkowej [...] SA nr [...] ([...]) w [...], gm. [...], na działce nr ew. [...] polegającą na bezzasadnym zastosowaniu art. 64 § 2 kpa i pozostawieniu wniosku o wydanie decyzji bez rozpoznania.
Dalej wnosząc m.in. o zobowiązanie organu do wydania decyzji skarżąca wskazała, że 18 stycznia 2018r. wystąpiła o pozwolenie na budowę dla ww. inwestycji. Starosta [...] 31 stycznia 2018r. wezwał do złożenia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Inwestor wniósł o zawieszenie postępowania do uzyskania ww. decyzji.
Dnia 19 lutego 2018r. organ pozostawił wniosek bez rozpoznania, w związku z nieprzedłożeniem ww. decyzji, a [...] lutego 2018r. odmówił zawieszenia postępowania, wskazując, że postępowanie się już nie toczy.
Skarżąca podniosła, że organ nie wskazał podstawy prawnej żądania złożenia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i podał, że powyższe stanowi brak formalny wniosku. Starosta wskazał, iż obowiązek ten wynika z art. 33 ust. 2 pkt 3 Prawo budowlane.
Następnie podkreśliła że budowa stacji bazowych telefonii komórkowej, zgodnie z ustawą o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych należy do inwestycji celu publicznego. Dla takich przedsięwzięć wydawane są decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a nie o warunkach zabudowy. Tymczasem organ zażądał decyzji o warunkach zabudowy.
Strona przytoczyła art. 50 ust. 2 pkt 1 ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazujący, że nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska.
Podkreśliła, że to postępowanie dotyczyło istniejącego obiektu tymczasowego, do którego stosuje się odpowiednio art. 32-36 Prawo budowlane (art. 37a ust. 1 ustawy). Odpowiednie stosowanie musi nastąpić przy uwzględnieniu istnienia obiektu w związku z art. 50 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy.
Zdaniem skarżącej redakcja ww. przepisów wskazuje, iż dla tej inwestycji nie jest obligatoryjna decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, bo tymczasowa stacja bazowa już istnieje i to zgodnie z przepisami, a ponadto nie nastąpi zmiana sposobu zagospodarowania terenu oraz użytkowania obiektu. Żądanie organu było zatem bezzasadne.
Nadto, w ocenie skarżącej, nieprzedłożenie decyzji nie stanowi podstawy do pozostawienia wniosku bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.), ale do odmowy wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, od której służy odwołanie. Żądanie uzupełnienia dokumentacji nie jest więc wezwaniem dot. wad formalnych wniosku.