Po trzecie, organ konserwatorski pierwszej instancji wskazał w uzasadnieniu decyzji, że w § 17 pkt 2 lit. b. przewiduje się wysokość nowej zabudowy od 8 do 15 m, lecz nie więcej niż istniejąca zabudowa usługowa lub mieszkaniowa. Organ podkreślił też, że budynek przy ul. F. [...] jest niższy niż obiekt projektowany, jego wysokość wynosi bowiem ok. 11,50 m. Ponadto, po stronie południowej (gdzie planowana jest inwestycja) charakterystyczną zabudową jest zabudowa niska o wysokości jednej lub dwóch kondygnacji.
Organ w uzasadnieniu decyzji z [...] października 2019 r. nie wyjaśnił wszak, czy § 17 pkt 2 lit. b. miejscowego planu (nie dotyczący ochrony zabytków i wartości kulturowych!), należy interpretować ściśle, tj. w myśl zasady "nigdy wyżej niż najwyższy istniejący obiekt", czy też możliwa jest inna interpretacja. Można bowiem wyobrazić sobie wykładnię powołanego przepisu, według której spełnienie warunku 15 m maksymalnej wysokości jest wystarczające jeśli w otoczeniu znajdują się inne budynki o zbliżonej wysokości. Organ nie wyjaśnił także, czy widoczne na zdjęciach internetowych ("Google street view") wyraźne wzniesienie rzędnych terenu na północny-zachód od ul. F. i jednoczesne obniżenie na terenie lokalizacji przedmiotowej inwestycji, mogą mieć znaczenie dla oceny zgodności przedłożonego projektu, w tym planowanej wysokości projektowanego budynku.
11. Przedstawiając kontekst faktyczny decyzji organu pierwszej instancji utrzymanej zaskarżoną decyzją z [...] lutego 2020 r. Sąd nie rozstrzyga materialnoprawnej kwestii zgodności przedłożonego projektu z przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sąd nie kwestionuje również faktu, że organy konserwatorskie powoływały się na przepisy planistyczne, a nie tylko na standardy przyjęte w obowiązującej ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, że przepisy miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego są prawem miejscowym, a więc zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji prawem powszechnie obowiązującym.
Sąd wskazał jednak wątpliwości, jakie wynikają z okoliczności faktycznych i prawnych sprawy. Tym samym wskazane są braki i słabości postępowania prowadzonego w sprawie przez [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (Delegatura w T.) oraz organ odwoławczy: Ministra Kultury i Dziedzictwa narodowego. Jak wskazano powyżej, kluczowe znaczenie miało pominięcie wymogów przewidzianych w art. 79a k.p.a., a także bardzo wąskie zinterpretowanie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu, wyrażonej w art. 10 ust. 1 k.p.a. Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie należy więc mówić o naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Dlatego też rozpoznając ponownie sprawę organy będą musiały zebrać pełny materiał dowodowy z uwzględnieniem uwag zawartych w niniejszym uzasadnieniu i poddać go analizie jaka jest wymagana w przypadku istotnie ocennych decyzji organów odpowiedzialnych za ochronę zabytków i opiekę nad zabytkami. Organy powinny też pamiętać, że udział strony w postępowaniu polega nie tylko na doręczaniu jej ostatecznych rozstrzygnięć, ale przede wszystkim na współdziałaniu organu i strony w celu możliwie najlepszym wyważeniu interesu społecznego i słusznego interesu strony.
12. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w punkcie I sentencji.
O kosztach, na które składa się zwrot uiszczonego wpisu sądowego od skargi w kwocie 200 zł, kwota 480 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).