Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Mirosław Montowski, asesor WSA Anna Milicka-Stojek, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi J. H. na postanowienie Ministra Rozwoju i Technologii z dnia (...) lutego 2022 r. znak: (...) w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia oddala skargę
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] lutego 2022 r., znak: [...], Minister Rozwoju i Technologii (dalej: "MRiT") na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm., dalej: "k.p.a."), po zapoznaniu się z zażaleniem J. H. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] września 2021 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] marca 2020 r. nr [...], o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej polegającej na przebudowie ul. [...] wraz z pętlą autobusową przy przystanku PKM [...] w [...], dla przedsięwzięcia pn.: "Budowa Węzła Integracyjnego [...] wraz z trasami dojazdowymi" - stwierdził niedopuszczalność zażalenia.
Z akt postępowania administracyjnego wynika, że postanowieniem z dnia [...] września 2021 r., znak: [...] Wojewoda [...] odmówił przywrócenia terminu do wniesienia przez J. H. odwołania od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] marca 2020 r., znak: [...] o zezwoleniu na realizację ww. inwestycji drogowej. Pismem z dnia 17 września 2021 r. J. H. wniósł zażalenie na ww. postanowienie Wojewody [...]. W uzasadnieniu MRiT zauważył, że podstawę zaskarżonego postanowienia Wojewody [...] stanowił przepis art. 59 § 2 k.p.a., w myśl którego o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia postanawia ostatecznie organ właściwy do rozpatrzenia odwołania lub zażalenia. Organ wskazał, iż przepis art. 59 § 2 k.p.a. wprowadza odrębne reguły co do zaskarżalności w zakresie postanowienia o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia. Regulacja ta dotyczy zarówno rozstrzygnięcia pozytywnego (przywrócenia terminu), jak i negatywnego (odmowy przywrócenia terminu). Postanowienia te są ostateczne. W konsekwencji, postanowienia odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia, zamykają postępowanie. MRiT podkreślił, że postanowienia o odmowie przywrócenia terminu mogą być wyłącznie przedmiotem skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Postanowienia odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia środka prawnego należą natomiast, w świetle art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), do kategorii postanowień kończących postępowanie administracyjne. Jednocześnie organ wyjaśnił, że w postanowieniu Wojewody Pomorskiego organ zamieścił błędne pouczenie o możliwości złożenia przez strony zażalenia na przedmiotowe postanowienie. W świetle art. art. 112 k.p.a., błędne pouczenie w decyzji (postanowieniu) co do prawa odwołania (zażalenia) lub skutków zrzeczenia się odwołania (zażalenia) albo wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia Organ podkreślił jednak fakt, że warunkiem zastosowania ww. przepisu jest istnienie w porządku prawnym możliwości zaskarżenia danego rozstrzygnięcia. Ustalenie to odbywa się poprzez odniesienie prawa do zakwestionowania orzeczenia organu za pomocą środków odwoławczych (jak odwołania, zażalenia, powództwa do sądu powszechnego, skargi do sądu administracyjnego) do normy prawnej przyznającej stronie takie prawo. Nie można natomiast wywodzić powstania prawa do wniesienia środka zaskarżenia z błędnego stanowiska organu, który niewłaściwie pouczył stronę, co do przysługującego jej środka odwoławczego. Przepis art. 112 w zw. z art. 144 k.p.a. ma zastosowanie tylko, gdy prawo do wniesienia zażalenia od danego postanowienia w ogóle przysługuje. W niniejszym przypadku mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której organ wojewódzki pouczył o możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia, podczas gdy przepisy prawa nie przewidują środka zaskarżenia na tego rodzaju postanowienia. Tym samym, w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania regulacja przewidziana w art. 112 w zw. z art. 144 k.p.a. MRiT zaznaczył, że zażalenie przysługuje wyłącznie na ściśle określone przez ustawodawcę postanowienia. Jeśli zaś norma prawa procesowego bądź materialnego nie daje zainteresowanemu podmiotowi prawnej możliwości złożenia środka zaskarżenia na wydane postanowienie, wówczas wniesienie takiego zażalenia rodzi po stronie organu obowiązek stwierdzenia jego niedopuszczalności.