Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr.), , Sędzia WSA Ewa Machlejd, Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Protokolant Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2010 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] lutego 2010 r. znak [...] w przedmiocie odmowy nadania tytułu rzeczoznawcy budowlanego skargę oddala
Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., Nr [...] Krajowa Komisja Kwalifikacyjna Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa, na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych, architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów ( Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42 ze zm.) w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), odmówiła nadania J.S. magistrowi inżynierowi elektrykowi tytułu rzeczoznawcy budowlanego w specjalności instalacyjno-inżynieryjnej obejmującej projektowanie i wykonawstwo w zakresie sieci i instalacji elektrycznych.
W uzasadnieniu organ podał, iż nie uznał przedstawionej przez zainteresowanego praktyki zawodowej w zakresie wykonawstwa jako wystarczającej i spełniającej wymagania ustawowe. Zatrudnienie w okresie od 1 października 2005 r. do 28 lutego 2006 r. jako inspektor nadzoru robót elektrycznych można zaliczyć jedynie jako okres stażu. Podkreślono, że na wykazaną 48 - miesięczną praktykę składają się m.in. projekty techniczne instalacji elektrycznych w większości wewnątrz budynków mieszkalnych i przemysłowych, do których nie są wymagane uprawnienia budowlane
Organ wyjaśnił, że pracę jako kierownik projektu oraz technolog, konstruktor, laborant, kierownik zespołu laborantów nie można zaliczyć do praktyki budowlanej jako pełnienie samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie. Wskazano, że z załączonego zestawienia praktyki wykonawczej jako inspektor nadzoru można zaliczyć 4 miesiące.
Krajowa Komisja Kwalifikacyjna nie uznała, także posiadanego znaczącego dorobku w zakresie objętym wnioskowanym rzeczoznawstwem (projektowanie i wykonawstwo) w okresie wynikającym z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit c - Prawa budowlanego. Komisja podała przy tym kryteria według których dokonywała oceny dorobku wnioskodawcy stwierdzając, że uznanie tego dorobku za znaczący powinno wskazywać na twórcze osiągnięcia kandydata pozostające w zgodzie z posiadaną specjalnością i wnioskowanym zakresem rzeczoznawstwa, m.in. autorstwa wdrożonych do praktyki nowych prac i znaczących osiągnięć, podobne wymagania określono w dziedzinie wykonawstwa czy prac badawczo technicznych i patentowych, a także publikacji tych osiągnięć.
W świetle powyższego stwierdzono, że J.S. nie spełnia wymagania określonego w art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. c i d Prawa budowlanego.
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wniósł J.S., podnosząc, iż jego praktyka w zakresie objętym rzeczoznawstwem wynosi, łącznie 22 lata od momentu podjęcia przez niego pracy w zawodzie, z czego 15 lat od daty otrzymania uprawnień budowlanych. Zdaniem odwołującego ustawa Prawo budowlane w art. 15 ust. 1 pkt 2 litera c nie definiuje sposobu obliczania praktyki zawodowej w sposób prezentowany przez Krajową Komisję Kwalifikacyjną. W sposób wyraźny określa jedynie okres wymaganej praktyki, która powinna wynosić co najmniej 10 lat. Warunek ten, w jego przypadku jest spełniony i kwestionowanie przez Krajową Komisję Kwalifikacyjną długości praktyki zawodowej, zdaniem odwołującego należy uznać za nadinterpretację ww. przepisu i nadużycie uprawnień do jego interpretacji.