Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Renata Nawrot, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 12 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi Miejskiego Zakładu Oczyszczania w [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lutego 2018 r. znak [...] w przedmiocie przyznania zwrotu poniesionych koniecznych wydatków związanych z usunięciem, wykonywaniem dozoru i wynagrodzenia za dozór pojazdu oddala skargę
Zaskarżonym postanowieniem z [...] lutego 2018 r., znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. ("SKO"), po rozpatrzeniu zażalenia Miejskiego Zakładu Oczyszczania w P. sp. z o.o. z siedzibą w P. ("skarżący") na postanowienie Starosty [...] ("Starosta") z [...] września 2014 r., znak: [...], orzekające o uznaniu kwoty w wysokości 2 842,20 zł, stanowiącej zwrot poniesionych koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru i wynagrodzenia za dozór oraz zwrot opłaty za usunięcie pojazdu marki [...] nr rej. [...], przechowywanego w okresie od 2 października 2009 r. do 20 lipca 2011 r. - uchylił w całości postanowienie organu pierwszej instancji (pkt 1) i przyznał skarżącemu kwotę 2 842,20 zł tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór pojazdu oraz zwrot opłaty za usunięcie ww. pojazdu (pkt 2).
W uzasadnieniu postanowienia organ odwoławczy przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
Postanowieniem z [...] czerwca 2011 r., sygn. akt [...], Sąd Rejonowy w P., Wydział I Cywilny, orzekł przepadek usuniętego z drogi 2 października 2009 r. pojazdu marki [...] nr rej. W[...] na rzecz Powiatu P. Orzeczenie to stało się prawomocne 1 lipca 2011 r.
W dniu 16 listopada 2012 r. skarżący wystąpił do Starosty o przyznanie zwrotu wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór ww. pojazdu w kwocie 26 655 zł, w okresie od 2 października 2009 r. do 20 lipca 2011 r.
Postanowieniem z [...] września 2014 r. Starosta przyznał skarżącemu kwotę 2 842,20 zł, tytułem zwrotu poniesionych koniecznych wydatków związanych z usunięciem, wykonywaniem dozoru i wynagrodzenia za dozór ww. pojazdu. Jednocześnie w uzasadnieniu organ podał, że uznana należność zostanie uregulowana po wyegzekwowaniu opłaty naliczonej w decyzji Starosty P., która zgodnie z art. 130a ust. 10h ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm., "p.r.d."), będzie wystawiona na osobę, będącą właścicielem pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, która według ustawy jest odpowiedzialna za ponoszenie kosztów związanych z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu.
Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł skarżący podnosząc, że nie kwestionuje postanowienia w części, w której Starosta orzekł o uznaniu kwoty w wysokości 2 842,20 zł - stanowiącej zwrot poniesionych koniecznych wydatków w okresie od dnia 2 października 2009 r. do 20 lipca 2011 r. Zdaniem skarżącego w postanowieniu brak jest jednak rozstrzygnięcia o terminie przekazania uznanej należności. Ponadto w uzasadnieniu postanowienia Starosta uzależnił wypłatę wynagrodzenia przysługującego Spółce od wyegzekwowania tego wynagrodzenia od osób trzecich.
Uznając zażalenie skarżącego za uzasadnione SKO - postanowieniem z [...] lutego 2018 r. - uchyliło w całości postanowienie Starosty z [...] września 2014 r. i przyznało skarżącemu kwotę 2 842,20 zł tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór pojazdu oraz zwrot opłaty za usunięcie przedmiotowego pojazdu,