Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska (spr.), Sędzia WSA Ewa Machlejd, Sędzia WSA Maria Tarnowska, Protokolant st. sekr. sąd. Dorota Wasiłek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi W. J. i M. E. M. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2013 r. znak [...] w przedmiocie odmowy skreślenia z rejestru zabytków skargę oddala
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] stycznia
2013 r., znak: [...], działając na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 7 pkt 1, art. 13 ust. 1, 5 i 6 oraz art. 89 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zmianami) oraz art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm. - dalej k.p.a.) utrzymał w mocy decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2012 r., znak: [...], odmawiającą skreślenia z rejestru zabytków budynku mieszkalnego zlokalizowanego przy ul. [...] w [...], wpisanego do tego rejestru pod nr [...] decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] października 1992 r.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż z decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] października 1992 r. wynika, że
"Kamienica [...], wzniesiona w latach 1877-78, piętrowa z mansardowym dachem, jest jednym z pierwszych domów murowanych przy ul. [...], cennym reliktem zabudowy czynszowej i robotniczej na terenie [...]".
Z wnioskiem o skreślenie z rejestru zabytków zwrócił się pełnomocnik Prezydenta Miasta [...], reprezentujący właściciela nieruchomości - miasto [...].
Odmawiając skreślenia z rejestru zabytków Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego powołał się na opinię Narodowego Instytutu Dziedzictwa z dnia [...] września 2011 r., wykonaną na zlecenie Dyrektora Departamentu Ochrony Zabytków.
Opinia została sporządzona po oględzinach budynku i wynika z niej, że omawiany budynek jest w złym stanie technicznym, a szczegółowy opis zniszczeń spowodowany upływem czasu i brakiem doraźnych remontów opisany został w ekspertyzach technicznych, wykonanych w latach wcześniejszych. Od 2009 r., kiedy kamienica wyłączona została z użytkowania jej stan znacznie się pogorszył. Już w 2008 r. budynek miał zniszczoną więźbę dachową której konstrukcja była skorodowana na skutek długotrwałych zacieków spowodowanych nieszczelnościami pokrycia dachowego z papy. Obecnie dach od strony podwórza jest zapadnięty. Ściany zewnętrzne posiadają pionowe i poziome spękania z ubytkami cegieł i tynku. Widoczne są rysy i pęknięcia w nadprożach. Otwory okienne w większości zamurowano. Przejazd bramny sklepiony kolebkowo został podstemplowany. Założono także drewniane zadaszenie nad kondygnacją parteru w celu zabezpieczenia chodnika przed ewentualnym spadaniem pozostałości tynków i innych odspojonych części elewacji. Brak dostępu do wnętrza budynku, które ze względów bezpieczeństwa zostało zamknięte, uniemożliwia ocenę stanu zachowania stropów. Przypuszczalnie drewniane stropy, jak i elementy wyposażenia opisane w ekspertyzach jako zniszczone, uległy dalszej destrukcji.
Jednocześnie w opinii wskazano, że "do dnia dzisiejszego czytelny jest w terenie dawny układ przestrzenno-funkcjonalny kamienicy. Zniszczony budynek frontowy od momentu wpisu, tj. od 1992 r. do dziś zachował się w zasadniczo niezmienionej bryle i artykulacji elewacji. Jego szczególna wartość polega na tym, że jest jedynym zachowanym budynkiem robotniczej [...], cennym reliktem historycznej zabudowy czynszowej i robotniczej".