Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie umorzenia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), , Sędzia WSA Wojciech Sawczuk, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz- Nowak, Protokolant starszy referent Grażyna Dmitruk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2019 r. sprawy ze skargi A C i J C na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, 2) zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz A C i J C solidarnie kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/7

Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2018 r., znak: [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania A.C. i J.C., reprezentowanych przez adw. A.P. od decyzji Wojewody [...] z [...] października 2018 r., znak: [...], w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu podjętego orzeczenia Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że decyzją z [...] października 2018 r., znak: [...], Wojewoda [...] umorzył, wszczęte na wniosek A.C. i J.C., postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z [...] października 2014 r., Nr [...], znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. i I.R. pozwolenia na nadbudowę holu budynku "[...]" o ogród dydaktyczny na działkach nr ew. [...] i [...]położonych przy ul. [...] w miejscowości K., gm. K. Odwołanie od tej decyzji A.C. i J.C., reprezentowani przez adw. A.P. złożyli w terminie.

Stosownie do art. 157 § 2 k.p.a., postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Właściwy organ administracji publicznej rozpatrując taki wniosek ma obowiązek w pierwszej kolejności zbadać, czy pochodzi on od podmiotu, który legitymuje się przymiotem strony. Stosownie zaś do dyspozycji art. 28 k.p.a., stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Uprawnienie to oparte jest na przepisach prawa materialnego i przysługuje jedynie podmiotom, których prawa lub obowiązku dotyczy postępowanie. O tym więc, czy dany podmiot posiada przymiot strony w konkretnym postępowaniu, decyduje norma prawna, z której dla tego podmiotu wynikają wprost określone prawa i obowiązki. Interes prawny pojawia się wówczas, gdy istnieje związek między obowiązującą normą prawa materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegający na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Jak wskazuje orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego cechami interesu prawnego jest to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami stosowania przepisu prawa materialnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 grudnia 1998 r., sygn. akt II SA 1355/98). Od tak rozumianego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, czyli sytuację, w której dany podmiot jest co prawda bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, jednakże nie może tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa, mającego stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 1550/07).

Strona 1/7