Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Grzegorz Antas, sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant sekr. sąd. Hubert Dobrowolski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w [...] na uchwałę Rady Powiatu[...] z dnia [...]października 2017 r. nr [....] w przedmiocie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały
W dniu [...] lutego 2019 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga Prokuratora Rejonowego w M. (dalej również jako: Prokurator) na uchwałę Nr [...] z dnia [...] października 2017r. Rady Powiatu [...] (dalej również jako: Rada lub organ) w sprawie obowiązujących w 2018 roku wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu.
W skardze Prokurator zarzucił zaskarżonej uchwale rażące naruszenie art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym (dalej: ustawa), ponieważ Rada w swoim działaniu nie kierowała się ustawową przesłanką uwarunkowań rynku miejscowego, które kształtują koszty usuwania i przechowywania pojazdów na terenie powiatu [...], a potrzebą zapewnienia wpływów do budżetu powiatu. W związku z powyższym na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.
W uzasadnieniu skargi Prokurator wskazał, że w art. 130 a ust. 6 ustawy określona jest kompetencja rady powiatu do corocznego ustalania, w drodze uchwały, opłat usuwania i przechowywania pojazdów na terenie danego powiatu. Artykuł ten wymienia dwie przesłanki, którymi rady powiatu powinny się kierować przy podejmowaniu aktów prawa miejscowego w tym zakresie, a mianowicie: konieczność sprawnej realizacji zadań oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze powiatu. Zwrócił uwagę, że ustawodawca ograniczył dowolność rad powiatu i warunkowanie opłat usuwania i przechowywania pojazdów ze względów na potrzeby zapewnienia jednostkom samorządu terytorialnego dochodów, zaś rada w swych działaniach powinna się opierać wyłącznie na ustawowych przesłankach. W ocenie Prokuratora uzależnienie wysokości opłaty od konieczności zapewnienia powiatowi dochodów, powoduje wykroczenie rady poza przyznane jej ustawowo uprawnienia, albowiem koszty te nie mogą być zawyżane w celu pozyskania dodatkowych wpływów do budżetu, a ich wysokość powinna być tożsama z kosztami jakie miejscowy rynek ukształtował na obszarze danego powiatu.
Prokurator zaznaczył, że art. 130a ust. 6a ustawy wyznacza górne granice ustalanych przez rady kosztów, zaś to graniczenie ma zapewnić skuteczną realizację ustawowego upoważnienia z jednoczesnym zabezpieczeniem potrzeby kierowania się w ustalaniu tych kosztów jedynie ustawowymi przesłankami. Podkreślił, że postanowienia uchwały powinny uwzględnić rzeczywistą wysokość nakładów poniesionych przez powiat w związku z wykonywaniem przekazanych zadań, jednak nie wykraczać poza ustawowe ramy. Wysokość rzeczywistych nakładów jakie poniósł powiat można określić na podstawie umowy zawartej z zewnętrznym podmiotem, któremu zlecono usuwanie i przechowywanie pojazdów. Tymczasem zgodnie z umową Nr [...] zawartą z firmą [...] koszty, które poniósł powiat są wyraźnie niższe niż kwoty określone w zaskarżonej uchwale. Jednostkowe kwoty za poszczególne działania nie są tożsame z opłatami uchwalonymi w akcie prawa miejscowego. Kwoty złotowe przedstawione w umowie między powiatem a wykonawcą wyznaczone są na niższym poziomie niż te w uchwale. W ocenie Prokuratora różnice takie wskazują na działania powiatu wykraczające poza upoważnienie ustawowe.