Sprawa ze skargi na decyzję Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego w przedmiocie stwierdzenia naruszenia przepisów przez przewoźnika kolejowego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Mariola Kowalska (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, , Protokolant ref. Piotr Czyżewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi [...] S.A. z siedzibą w [...] na decyzję Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia naruszenia przepisów przez przewoźnika kolejowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...], II. zasądza od Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego na rzecz skarżącej [...] S.A. z siedzibą w [...] kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Transportu
Uzasadnienie strona 1/10

VII SA/Wa 462/16

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Transportu Kolejowego decyzją z [...] grudnia 2015 r. znak [...] utrzymał w mocy własną decyzję z [...] czerwca 2014 r. w przedmiocie stwierdzenia naruszenia przez [...] S.A. w [...] przepisów art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz.Urz. UE L nr 315 z 3.12.2007 r.).

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że postępowanie zostało wszczęte na żądanie [...], które pismem z [...] lipca 2014 r. wniosło o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaskarżając decyzję Prezesa UTK z [...] czerwca 2014r. (znak: [...])) w całości. W zaskarżonej decyzji Prezes UTK stwierdził naruszenie przez [...] przepisów art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym {Dz. Urz. UE L nr 315 z 03.12.2007 r.), zwanego dalej "rozporządzeniem 1371", poprzez nieuwzględnienie reklamacji złożonej przez R. G., i niewypłacenie mu należnego odszkodowania z tytułu opóźnienia pociągu [...] nr [...] uruchomionego przez [...][...] czerwca 2013 r. w relacji [...] [...]. Prezes UTK w powyższej decyzji nakazał spółce usunąć nieprawidłowości w terminie 14 dni od dnia otrzymania decyzji.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Spółka zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, art 17 rozporządzenia 1371, naruszenie przepisów art. 6, 7, 8, 11, 28, 77,107 § 3 k.p.a. W uzasadnieniu spółka wskazała, że wyraża gotowość wypłaty odszkodowania wszystkim pasażerom podróżującym wraz z R.G. na podstawie biletu nr [...] pociągiem [...] nr [...] relacji [...][...] dnia [...] czerwca 2013 r., który przybył do stacji docelowej z opóźnieniem powyżej 2 godzin. Jak wyjaśniła spółka, wypłata stosownego odszkodowania dla wszystkich pasażerów na rzecz R. G. jest możliwa po przedstawieniu przez niego stosownych pełnomocnictw do reprezentacji pozostałych pasażerów.

Ponadto spółka nie zgodziła się z zarzutem naruszenia przepisu art. 17 rozporządzenia 1371. [...] wyjaśniło, że art. 17 rozporządzenia 1371 stanowi: "(...) pasażer może zażądać od przedsiębiorstwa kolejowego odszkodowania za opóźnienie w przypadku opóźnienia pomiędzy podanym na bilecie miejscem wyjazdu i miejscem docelowym". Zdaniem spółki mowa jest w tym przepisie o pasażerze, "który podróżował".

W ocenie spółki, uprawnienie do odszkodowania jest uprawnieniem osobistym, indywidualnym każdego pasażera. Spółka odniosła się także do uzasadnienia zaskarżonej decyzji Prezesa UTK w ślad za wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanego dalej "TSUE" lub "Trybunałem", z 26 września 2013 r. w sprawie 0509/11 ÖBB-Personenverkehr AG, zgodnie z którym odszkodowanie ma charakter rekompensaty za niedogodności doznane przez pasażera wskutek opóźnienia. Zatem brak było - zdaniem spółki - podstaw by uznać, że rekompensata taka przysługuje płatnikowi czy organizatorowi przewozu zbiorowego. W opinii [...], gdyby przyjąć takie rozwiązanie, rekompensata za niedogodności związane z opóźnieniem pociągu należałaby się np. biurom podróży, organizującym przejazd, a nie podróżnym, którzy faktycznie doznali takich niedogodności.

Strona 1/10
Inne orzeczenia o symbolu:
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Transportu