Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Janeczko, Sędziowie sędzia WSA Bogusław Cieśla, sędzia WSA Tomasz Stawecki (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 8 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi A. K. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] grudnia 2020 r. znak [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz A. K. kwotę 580 zł (pięćset osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (dalej: "GDDKiA") postanowieniem z [...] grudnia 2020 r., znak: [...], po rozpatrzeniu wniosku A K (dalej: "skarżący") o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własne postanowienie z [...] października 2020 r., znak: [...], w sprawie nieuzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowo-handlowego z zapleczem socjalno-biurowym na działce nr ewid. [...], obręb [...], gmina [...], powiat [...], województwo [...].
Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
2. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad postanowieniem z [...] października 2020 r., po rozpatrzeniu wniosku Wójta Gminy [...], nie uzgodnił projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowo-handlowego z zapleczem socjalno-biurowym na działce ewidencyjnej nr ewid. [...].
Powyższe postanowienie zostało wydane na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.; dalej: "u.p.z.p.") oraz art. 106 § 1 i 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.; dalej: "k.p.a."), a także art. 35 ust. 3 i art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 470 ze zm.; dalej: "u.d.p.").
Organ pierwszej instancji stwierdził, że z analizy przedłożonego do uzgodnienia projektu decyzji wynika, że na terenie nieruchomości gruntowej nr ewid. [...] w miejscowości [...], zaprojektowano budowę budynku usługowo-handlowego z zapleczem socjalno-biurowym o powierzchni zabudowy 450 m2 w odległości 25 m od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...] (dalej: "DK [...]"), a obsługa komunikacyjna nieruchomości objętej inwestycją obywać się będzie z drogi gminnej nr [...] (ul. [...], działka nr [...]) poprzez drogi gminne stanowiące działki nr ewid. [...].
Zdaniem GDDKiA powyższe postanowienia odpowiadają normom prawnym, jednakże w ocenie organu przedstawione rozwiązanie obsługi komunikacyjnej w rzeczywistości ma jedynie na celu uzyskanie od zarządcy drogi krajowej pozytywnego uzgodnienia przedłożonego projektu decyzji o warunkach zabudowy i nie będzie faktycznie respektowane przez uczestników ruchu. Każdy korzystający z tak proponowanego rozwiązania musiałby przejechać ok. 620 m ulicami: [...], a następnie [...] do DK [...]. Organ tym samym przyjął domniemanie, że funkcja i zakres planowanej inwestycji i tak oparte będą na obsłudze komunikacyjnej z drogi krajowej, a nie zgodnie z wnioskiem poprzez drogi gminne. Stanowisko GDDKiA bierze się stąd, że zgodnie z załącznikiem graficznym stanowiącym integralną część projektu oraz Bankiem Danych Drogowych (dalej: "BDD"), nieruchomość gruntowa nr ewid. [...] posiada bezpośredni dostęp do DK [...] istniejącym zjazdem zlokalizowanym w km 321+480, który według prowadzonej przez GDDKiA ewidencji (BDD) ma charakter zjazdu indywidualnego.