Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Sawczuk, , Sędzia WSA Artur Kuś, Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), , Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Banaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2019 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2018 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/11

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r., znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: "GINB", "organ II instancji") na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096, dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu odwołania E. Z. od decyzji Wojewody M. (dalej: "organ I instancji") z dnia [...] listopada 2017 r., znak: [...], stwierdzającej nieważność decyzji Starosty T. z [...] maja 2010 r. nr [...], znak: [...], w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę, uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie w całości i umorzył postępowanie organu I instancji.

Starosta T., decyzją nr [...] z [...] maja 2010 r., znak: [...], zatwierdził projekt budowlany i udzielił E. Z. (dalej: "inwestor") pozwolenia na budowę inwestycji: "Przebudowa i rozbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego położonego na działce nr ew. [...] obręb [...] w Z.". Decyzja ta stała się ostateczna [...]czerwca 2010 r.

W dniu [...] kwietnia 2017 r. do organu wpłynął wniosek A. K. o stwierdzenie nieważności powyższego rozstrzygnięcia, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Wnioskodawca wskazał, że Starosta T. wydając sporną decyzję naruszył rażąco art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, zgodnie z którym miał obowiązek zbadać zgodność projektu zagospodarowania terenu z obowiązującymi przepisami technicznymi. Organ powyższego warunku nie dochował, tym samym naruszony został przepis § 19 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U.2002.75.690 ze zm.), poprzez zaprojektowanie [...] miejsc postojowych w odległości mniejszej niż 6 m od granicy z jego działką o nr ew. [...] obręb [...] w Z.. Takie usytuowanie miejsc postojowych skutecznie blokuje zabudowę jego działki ze względu na jej wymiary i konieczność zachowania odległości określonej w § 19 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Wnioskodawca wskazał również, że projekt zagospodarowania terenu obejmuje działki nr ew. [...] i [...] obręb [...] w Z., natomiast w zaskarżonej decyzji wymieniona została tylko jedna działka nr ew. [...] obręb [...] w Z.. Stąd też na dzień wydania powyższej decyzji inwestor nie posiadł prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane dla działki nr ew. [...] obręb [...]. Ponadto, zdaniem wnioskodawcy projekt budowlany nie spełnia warunków określonych w decyzji lokalizacyjnej oraz narusza przepisy § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w stosunku do działki nr ew. [...] obręb [...] w Z..

Po rozpatrzeniu wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty T. z [...] maja 2010 r., Wojewoda M. decyzją z [...] listopada

2017 r. stwierdził nieważność powyższego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że przeprowadzona analiza materiału dowodowego wskazała, że przedmiotowa decyzja jest dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Jak wynika bowiem z akt sprawy, wobec braku miejscowego planu zagospodarowania terenu, na przedmiotową inwestycję wydana została [...] lipca 2009 r. przez Burmistrza Miasta Z. decyzja o warunkach zabudowy, znak: [...]. Powyższa decyzja wydana została dla terenu określonego we wniosku obejmującego działki: nr [...],[...],[...],[...] obręb [...] w Z. (załącznik graficzny nr 1 do decyzji).

Strona 1/11