Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk Sędziowie: WSA Mirosław Montowski (spr.) WSA Wojciech Sawczuk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 19 października 2021 r. sprawy ze skargi Spółdzielni Handlowo - Produkcyjnej "[...]" w S. na decyzję Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu z dnia [...] grudnia 2020 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na rozbiórkę budynku 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; 2. zasądza od Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu na rzecz Spółdzielni Handlowo - Produkcyjnej "[...]" w S. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2020 r., znak: [...], Minister Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu, działając na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 1, art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (tekst jednolity Dz. U. 2020 poz. 282 ze zm., dalej także: "u.o.z.o.z.") oraz art. 17 pkt 2 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu odwołania Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej [...] w [...] - utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...] maja 2020 r., nr [...], którą organ wojewódzki nie pozwolił na rozbiórkę budynku dawnych koszar carskich na działce nr ewid. [...] przy ul. [...] w [...].
Do wydania zaskarżonej decyzji Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu (zwanego dalej także "Ministrem" bądź "organem II instancji"), doszło w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych wskazanych przez organy ochrony zabytków.
[...] Wojewódzki Konserwator Zabytków (dalej także: "WKZ" lub "organ I instancji"), po rozpatrzeniu wniosku Spółdzielni Handlowo-Produkcyjnej [...] w [...] (dalej: "Spółdzielnia" bądź "skarżąca") z [...] maja 2019 r., decyzją z [...] maja 2019 r., nr [...] nie zezwolił na rozbiórkę budynku dawnych koszar carskich, położonego na działce nr ewid. [...] przy ul. [...] w [...].
Decyzją z [...] kwietnia 2020 r., znak [...], Minister po rozpatrzeniu odwołania Spółdzielni uchylił ww. orzeczenie WKZ i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Organ II instancji wskazał, że WKZ powinien ponownie określić i cenić wpływ wnioskowej inwestycji na zachowane wartości zabytkowe tej części strefy ochrony krajobrazu i powiązań widokowych zabytkowego układu architektoniczno-urbanistycznego i krajobrazowego [...], mając na uwadze zły stan techniczny obiektu i ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, oraz wyczerpująco wyjaśnić zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy. Organ I instancji nie odniósł się bowiem do okoliczności, że działka nr [...] znajduje się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego os. [...], przyjętego uchwałą Rady Miasta [...] Nr [...] z dnia [...] września 2002 r. (dalej: "Plan miejscowy" lub "MPZP" ), w którym przedmiotowy budynek na rysunku planu został oznaczony jako "istniejąca zabudowa przeznaczona do wyburzenia", a w miejscu lokalizacji budynku zaplanowano przeprowadzenie ciągu komunikacyjnego oznaczonego w planie symbolem lKZ.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, organ I instancji decyzją z [...] maja 2020r., nr [...] nie pozwolił Spółdzielni na dokonanie rozbiórki przedmiotowego budynku dawnych koszar carskich.
Od powyższego orzeczenia, w ustawowym terminie, odwołanie wniosła Spółdzielnia, zarzucając m.in., że powołując się na duże wartości zabytkowe obiektu jako "cennego zabytku rosyjskiej architektury militarnej" WKZ nie wyjaśnił dlaczego do chwili obecnej nie poczyniono żadnych starań o zmianę ustaleń uzgodnionego przez ówczesnego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytów Planu miejscowego, zgodnie z którym w miejscu dawnych koszar przebiegać ma droga dojazdowa do budowanego obecnie osiedla. W Planie tym obiekt widnieje jako przeznaczony do rozbiórki. Spółdzielnia nie była zatem zainteresowana jego stanem technicznym, co doprowadziło do całkowitej degradacji technicznej obiektu. W ocenie Spółdzielni, budynek poza walorami historycznymi, nie posiada unikalnych walorów architektonicznych, których zachowanie i odtworzenie uzasadniałoby podjęcie zabiegów w celu ratowania jego substancji materialnej. Wskazała również, że obok spornego budynku znajdują się obiekty handlowo-usługowe będące jej własnością oraz zabudowa jednorodzinna wzniesiona na przełomie ostatnich lat. Budynek szpeci krajobraz i zagraża bezpieczeństwu. Spółdzielnia nie może go zabezpieczyć ze względu na brak zgody władz miasta na zamknięcie drogi dojazdowej do licznych prywatnych posesji.