Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędziowie sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, sędzia WSA Andrzej Siwek (spr.), Protokolant ref. staż. Kamil Mazański, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi S. Ł. i Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w [...] na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2018 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2018 r. znak: [...], po rozpatrzeniu odwołania S. Ł. i Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w [...] od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...], którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Dzielnicowego [...] z dnia [...] marca 1992 r., nr [...], znak: [...], zezwalającej na budowę - adaptację części strychu polegającą na powiększeniu lokalu mieszkalnego nr [...] na terenie nieruchomości/działki w [...], przy ul. [...]. Jako podstawę prawną organ wskazał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018, poz. 2906 ze zm., dalej: "k.p.a.").
Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z dnia [...] kwietnia 1985 r., znak: [...], Urząd Dzielnicowy [...] zezwolił Z. K. na adaptację części strychu, z podniesieniem dachu, na lokal mieszkalny na terenie nieruchomości przy ul. [...] w [...].
Następnie decyzją z dnia [...] marca 1992 r., znak: [...] Urząd Dzielnicy [...], zezwolił na budowę - adaptację części strychu polegającą na powiększeniu lokalu mieszkalnego nr [...] na terenie nieruchomości/działki w [...], przy ul. [...].
Pismem z dnia [...] stycznia 2017 r. S. Ł., powołując się na art.156 § 1 pkt 2 k.p.a. wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji. Urzędu Dzielnicowego [...] z dnia [...] kwietnia 1985 r., znak: [...] oraz ww. decyzji Urzędu Dzielnicy [...] - Wydział Architektury z dnia [...] marca 1992 r., znak: [...]. Podniosła, że według art. 29 ust.5 ustawy z dnia 24 października 1974 r.- Prawo budowlane, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością. Takim prawem może być m.in. własność. Według regulacji zawartej wówczas w art. 136 § 1 k.c. w razie ustanowienia odrębnej własności lokali samodzielnymi nieruchomościami są tylko same lokale, reszta budynku staje się przedmiotem współwłasności właścicieli lokali. W rozumieniu tego przepisu przedmiotem współwłasności są więc klatki schodowe, fundamenty, strychy itp. W dacie wydania ww. decyzji w budynku przy ul. [...] znajdowały się już 3 wyodrębnione lokale. Oznacza to, że części wspólne, w tym strych, pozostawały w dyspozycji wszystkich współwłaścicieli, których należało spytać o zgodę. W świetle art. 29 ust. 5 ówcześnie obowiązującego Prawa budowlanego nie mogło być wydane pozwolenie na nadbudowę domu bez zgody współwłaścicieli domu - w tym wnioskodawczyni - albo zastępującego zgodę orzeczenia sądu. Wymagana zgoda współwłaściciela powinna być wyrażona przed wydaniem przez organ stopnia podstawowego decyzji zezwalającej na nadbudowę. Nie ma dowodu stwierdzającego wyrażenie przez wnioskodawczynię zgody na nadbudowę.
Zdaniem wnioskodawczyni brak zgody właścicieli lokali na nadbudowę jest równoznaczny z brakiem prawa do dysponowania nieruchomością w rozumieniu art. 29 ust. 5 Prawa budowlanego z 1974 r. Wydanie w tej sytuacji decyzji pozwalającej na nadbudowę nastąpiło z rażącym naruszeniem tego przepisu, są więc jednoznaczne podstawy do stwierdzenia nieważności tej decyzji niezależnie od upływu czasu.