Skargę, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2012r., złożyła K. O. - wnosząc o stwierdzenie jego nieważności ewentualnie o uchylenie.
Postanowieniu zarzuciła rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: - art. 15 k.p.a. poprzez złamanie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wyrażające się w nie rozpatrzeniu całokształtu sprawy a w szczególności żądań stron skarżącej, co jest rażącym naruszeniem przepisów prawa; - art. 6, 7, 8 k.p.a. oraz art. 11 k.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania w sposób sprzeczny z zasadą pogłębiania zaufania do władzy publicznej, a także nienależytym uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz nie odniesieniu się w merytoryczny sposób do wszystkich zarzutów zażalenia;- art. 138 § 2 k.p.a. zw. z art. 144 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i nie uchylenie postanowienia organu I instancji oraz nie przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia pomimo, iż postanowienie to zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania, - art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE 2010/C 83/02) poprzez złamanie wyrażonego w niej prawa do dobrej administracji, - art. 98 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, iż przesłanką zawieszenia postępowania administracyjnego na wniosek strony jest wyrażenie zgody przez inne strony postępowania, podczas gdy z treści przedmiotowego przepisu wynika wprost, iż przesłanką taką jest nie wniesienie przez inne strony sprzeciwu, co do wniosku o zawieszenie, - art. 97 § 1 pkt. 4 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy ze znanych organowi administracji I instancji okoliczności sprawy wynika, iż mają miejsce obligatoryjne podstawy do wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania.
Zdaniem skarżącej, nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, że przedmiotem rozstrzygnięcia tego organu mogła być wyłącznie analiza istnienia podstaw do zawieszenia postępowania w oparciu o art. 98 § 1 k.p.a. (zawieszenie fakultatywne), nie zaś w oparciu o art. 97 § pkt. 4 k.p.a. (zawieszenie obligatoryjne). W przedmiotowej sprawie organ II instancji ograniczył się w istocie jedynie do poinformowania skarżącej o swojej decyzji, nie ustosunkowując się merytorycznie do podniesionej w zażaleniu podstawy do zawieszenia postępowania w oparciu o art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. i łamiąc tym samym zasadę pogłębiania zaufania obywatela do władzy publicznej.
W odniesieniu do naruszenia przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia przepisu art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 144 k.p.a. skarżąca wskazał, iż organ II instancji mając świadomość nieodniesienia się przez organ I instancji do wszystkich argumentów powołanych we wniosku o zawieszenie postępowania, co stanowi naruszenie przepisów postępowania, a to art. 8 k.p.a. oraz art. 11 k.p.a., zobowiązany był uchylić postanowienie obarczone taką wadą i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.