Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak- Podsiadły, , Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2015 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na postanowienie Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] września 2014 r., znak [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala
Przedmiotem skargi [...] S.A. w [...] jest postanowienie Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] września 2014 r. znak: [...]utrzymujące w mocy postanowienie własne tego organu o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...].
Z akt sprawy wynika, iż skarżąca Spółka pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. wystąpiła o stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] lutego 2009 r. nr jw.
Skarżąca wnosząc o stwierdzenie nieważności tej decyzji wskazała na wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa. Podniosła, powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 30 maja 2013 r. w sprawie C-512/10, iż zatwierdzając stawki jednostkowe opłat za dostęp i korzystanie z infrastruktury kolejowej zarządzanej przez [...]S.A., nieprawidłowo uwzględniono koszty, które nie były bezpośrednio ponoszone jako rezultat wykonywania przewozów pociągami, co było niezgodne z przepisami unijnymi. Jednocześnie Spółka wskazała, że choć nie brała udziału w postępowaniu zwykłym, to nie oznacza, że nie przysługuje jej interes prawny w sprawie i nie może wnosić o wszczęcie postępowania nieważnościowego. Podniosła, że w oparciu o zatwierdzone stawki jednostkowe opłaty podstawowej oraz opłat dodatkowych, określone zostały opłaty w umowie pomiędzy [...] S.A. i [...]za dostęp i korzystanie przez [...]z infrastruktury kolejowej zarządzanej przez [...]S.A., o czym stanowią wprost przepisy. Zarządca infrastruktury ma bowiem obowiązek zapewnienia dostępu i korzystania z zarządzanej infrastruktury kolejowej, z zastosowaniem stawek opłat zatwierdzonych decyzją Prezesa UTK. Ponadto wskazała, że regulacja zawarte w art. 29 i art. 33 ustawy o transporcie kolejowym stanowi implementację dyrektywy 2001/14/WE. To zaś oznacza, że ocena statusu Spółki winna być dokonana z uwzględnieniem dyrektywy 2001/14/WE, w szczególności celów w niej wskazanych, gdyż sprawa ma charakter unijny. Skarżąca Spółka podniosła również, że wykładnia przepisów określających status strony w niniejszej sprawie musi być dokonywana z uwzględnieniem zasady skuteczności wymagającej, aby państwo członkowskie zapewniało możliwość skutecznego dochodzenia roszczeń w przypadku niezgodności prawa krajowego z prawem unijnym. Spółka podniosła, iż wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-512/10 stwierdzono, że polskie przepisy dotyczące ustalania wysokości opłat za dostęp i korzystanie z infrastruktury kolejowej w zakresie w jakim umożliwiały uwzględnienie niektórych kosztów, były niezgodne z przepisami unijnym. W takiej sytuacji poszkodowanym przewoźnikom kolejowym przysługiwać powinno roszczenie zmierzające do wyrównania ich szkody powstałej wskutek stosowania polskich przepisów niezgodnych z prawem unijnym. Te przepisy stanowiły podstawę kwestionowanego orzeczenia, które przesądzało o relacji zobowiązanej z [...]S.A.
Prezes Urzędu Transportu Kolejowego postanowieniem z dnia [...] czerwca 2014 r. znak: [...], działając na podstawie art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: k.p.a.) i art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 28 maca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1594 ze zm.), w związku z ww. wnioskiem Spółki [...] S.A. w [...], odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia [...] marca 2007 r. nr jw.