Sprawa ze skargi na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak - Pęczkowska, Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Protokolant ref. staż. Magdalena Bąba, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi J. O. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]sierpnia 2014 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/8

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2014 r., znak: [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu zażalenia J. O. - utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...]z dnia [...]kwietnia 2014 r. nr [...], odmawiające, na podstawie art. 61a § 1 k.p.a., wszczęcia na wniosek J. O. postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...]z [...]lipca 2013 r., nr [...], zatwierdzającej projekt rozbiórki i udzielającej W. F. pozwolenia na rozbiórkę garaży na działkach nr [...] i [...] w obrębie [...]przy ulicy [...]w O..

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ omówił stan faktyczny sprawy wskazując, że rozpatrując wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji organ ma obowiązek zbadać w pierwszej kolejności, czy pochodzi on od podmiotu, który legitymuje się przymiotem strony.

Powołując się na art. 28 k.p.a., art. 28 ust. 2 oraz art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane oraz orzecznictwo sądowo-administracyjne organ wskazał, że krąg podmiotów w postępowaniu o pozwolenie na budowę, jak i w nadzwyczajnym postępowaniu dotyczącym tego rozstrzygnięcia winien być ustalony identycznie na podstawie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego będącego normą szczególną w stosunku do art. 28 k.p.a.

Organ wskazał, że J. O. wskazała, że jest właścicielką boksu garażowego, usytuowanego na działce nr ew. [...]. Wśród przedstawionych organowi dokumentów jest m. in. umowa z dnia 27 września 2007 r. kupna-sprzedaży murowanego garażu znajdującego się na działce przy ul. [...]w O., zawarta pomiędzy J. O. a M. D..

Skarżąca wywodzi zatem swój interes prawny w kwestionowaniu decyzji Starosty [...] z [...]lipca 2013 r., nr [...], z faktu, że jest właścicielką jednego z boksów garażowych objętego pozwoleniem na rozbiórkę.

Mając to na uwadze organ wskazał, że na gruncie polskiego porządku prawnego można wyróżnić trzy rodzaje nieruchomości: tj. nieruchomości gruntowe, nieruchomości budynkowe oraz nieruchomości lokalowe. Grunty o ile spełnione są wymagania art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, zawsze są nieruchomościami, natomiast budynki i lokale mogą stanowić nieruchomość tylko wyjątkowo, tj. jedynie w wypadkach przewidzianych wprost w przepisach. Zasadą jest, że budynki i ich części są częściami składowymi gruntu (art. 48 Kodeksu cywilnego). Budynek dzieli los prawny gruntu, na którym został posadowiony (zasada superficies solo cedit). W takim przypadku należy mówić o nieruchomości zabudowanej np.: budynkiem mieszkalnym (który nie stanowi odrębnej nieruchomości). W konsekwencji przedmiotem obrotu nie jest w tym przypadku budynek mieszkalny, lecz nieruchomość gruntowa zabudowana takim budynkiem.

Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j.: Dz. U. 2014, Nr 121 ze zm., dalej: k.c.), umowa sprzedaży nieruchomości wymaga formy aktu notarialnego - zarówno dla oświadczenia sprzedającego o przeniesieniu prawa własności jak również dla oświadczenia kupującego o przyjęciu tego prawa. Brak formy aktu notarialnego powoduje nieważność czynności zgodnie z art. 73 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej inną formę szczególną czynność dokonana bez zachowania tej formy jest nieważna. Innymi słowy, umowa kupna-sprzedaży nieruchomości zawarta w każdej innej formie niż forma aktu notarialnego, która jest formą szczególną powoduje, że umowa jest nieważna (nie odnosi żadnego skutku prawnego), w związku z czym przeniesienie własności nie następuje.

Strona 1/8