Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Tarnowska, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2014 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2013 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala
Przedmiotem skargi wniesionej przez A. S. jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] października 2013 r. znak: [...], wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Pismem z 17 lipca 2013 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] zawiadomił o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] Nr [...] z [...] lutego 2013 r. znak: [...], nakładającej na E. i S. F. obowiązek wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia utwardzenia kostką brukową działki budowlanej nr [...] położonej w miejscowości [...] - [...], gm. [...] do stanu zgodnego z prawem poprzez przedłożenie wskazanych dokumentów, w tym inwentaryzacji budowlanej ww. utwardzenia.
Następnie, decyzją z [...] sierpnia 2013 r. Nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: k.p.a.) oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania w ww. sprawie, stwierdził nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] Nr [...] z [...] lutego 2013 r. znak: [...]. W uzasadnieniu orzeczenia organ ten wskazał, iż będąca przedmiotem postępowania decyzja, została wydana na podstawie art. 51 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., w sprawie legalności i prawidłowości wykonania przez S. F. robót budowlanych polegających na utwardzeniu posesji kostką brukową. Roboty te wykonano (zgodnie z oświadczeniem E. i S. F.) w 2005 r., na podstawie dokonanego zgłoszenia. Przy czym, jak wskazał organ, Starostwo Powiatowe w [...] poinformowało, że na podstawie dostępnych rejestrów zgłoszeń robót budowlanych na terenie gminy [...], nie stwierdzono dokonania w latach 2003-2005 zgłoszenia dotyczącego przedmiotowego utwardzenia powierzchni działki o nr ewid. [...] w miejscowości [...]. I dalej, organ wyjaśnił, iż kwestionowaną decyzją z [...] lutego 2013 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] nałożył na E. i S. F. obowiązek wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia utwardzenia kostką brukową działki budowlanej nr [...] położonej w miejscowości [...], gm. [...] do stanu zgodnego z prawem, tj. przedłożenia w ilości 3 egzemplarzy:
-inwentaryzacji geodezyjnej lub odbitki z mapy zasadniczej wykazującej istniejące utwardzenie kostką brukową na działce nr [...], położonej w miejscowości [...], gm. [...],
-inwentaryzacji budowlanej ww. utwardzenia wraz ze wskazaniem kierunku odpływu wód opadowych - w terminie 2 dni od daty uprawomocnienia się tej decyzji. Po dokonaniu analizy materiału dowodowego w sprawie, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że ww. decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, co skutkuje koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego w drodze stwierdzenia nieważności. Organ zaznaczył, że zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Podkreślił, iż oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji, jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa. W tym miejscu organ raz jeszcze przypomniał treść badanej decyzji. Przytoczył również art. 51 ust. 2 i art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. W konsekwencji stwierdził, że organ powiatowy rażąco naruszył art. 51 ust. 2 Prawa budowlanego. Z treści rozstrzygnięcia oraz nałożonego na inwestora obowiązku wynika, że organ powiatowy błędnie wydał przedmiotowe orzeczenie na podstawie art. 51 ust. 2 Prawa budowlanego, zamiast prawidłowego art. 51 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Z tego też względu należało stwierdzić nieważność badanej decyzji.