Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, , Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), Sędzia WSA Joanna Gierak - Podsiadły, Protokolant sekr. sąd. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2017 r. sprawy ze skargi B. M. i J. M. na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia [...] grudnia 2016 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2016 r., znak: [...], Minister Rozwoju i Finansów po rozpatrzeniu odwołania z 28 października 2016 r. B. i J. M., reprezentowanych przez pełnomocnika adwokata M.J., od decyzji Wojewody [...] z [...] października 2016 r. znak: o odmowie umorzenia w całości opłaty legalizacyjnej ustalonej w wysokości 25.000,00 zł., postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] z [...] kwietnia 2011 r. znak: [...], utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że postanowieniem z [...] kwietnia 2011 r. znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Powiatu [...] ustalił dla B. M.i J. M. opłatę legalizacyjną w wysokości 25.000,00 zł (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy złotych) z tytułu rozbudowy budynku inwentarskiego, zlokalizowanego na działce nr [...] w miejscowości P., gm. [...].
Pismem z 23 maja 2011 r. wyżej wymienieni zwrócili się do Wojewody [...] z wnioskiem o umorzenie w całości lub w części ustalonej opłaty legalizacyjnej. Ponadto, na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowalnego wniesione zostało zażalenie do [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...]. Postanowieniem z [...] czerwca 2011 r. znak: [...] wojewódzki organ nadzoru budowlanego utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.
Wyrokiem z 29 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Bk 588/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę na ww. postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, a Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 czerwca 2013 r. sygn. akt II OSK 471/12 oddalił skargę kasacyjną w tym zakresie.
Wojewoda [...] postanowieniem z [...] października 2013 r. znak: [...] odmówił wszczęcia postępowania w sprawie umorzenia ustalonej opłaty legalizacyjnej. Minister Finansów postanowieniem z [...] listopada 2013 r. znak: [...] utrzymał to postanowienie w mocy. Wyrokiem z 15 maja 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 33/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na ww. postanowienie, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 17 maja 2016 r. sygn. akt II OSK 2154/14 oddalił skargę kasacyjną w tym zakresie.
Pismem z 9 sierpnia 2016 r. pełnomocnik stron - adwokat M. J. zwrócił się do Wojewody [...] z wnioskiem o umorzenie w całości lub w części ustalonej opłaty legalizacyjnej. W uzasadnieniu wniosku wskazano na bardzo trudną sytuację materialną i rodzinną stron, okresową niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym J. M. oraz liczne zobowiązania kredytowe. Ponadto, przywołano art. 71 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nakazujący uwzględnienie dobra rodziny znajdującej się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej, zwłaszcza wielodzietnej.
Po przeprowadzeniu stosownego postępowania, w tym oględzin nieruchomości, decyzją z [...] października 2016 r. znak: [...] Wojewoda [...] odmówił umorzenia w całości ustalonej opłaty legalizacyjnej.
Od powyższej decyzji, pismem z 28 października 2016 r. pełnomocnik stron złożył odwołanie do organu drugiej instancji. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono: 1) mającą wpływ na treść decyzji obrazę przepisów postępowania, tj. art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a., poprzez dokonanie ustaleń faktycznych z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez należytego rozważenia całokształtu zebranego materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, iż w sprawie nie zachodzą przesłanki ważnego interesu strony uzasadniającego umorzenie opłaty legalizacyjnej w całości bądź w części, w sytuacji gdy sytuacja finansowa J. i B. M. wskutek licznych zobowiązań kredytowych nie jest stabilna; 2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, że w nie zachodzi ważny interes strony uzasadniający umorzenie w całości lub w części opłaty legalizacyjnej, w sytuacji gdy trudna sytuacja finansowa, w tym liczne zadłużenia J. i B. M., uzasadniają umorzenie należności publicznoprawnej chociażby w części; 3) naruszenie art. 71 ust 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym Państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej powinno uwzględniać dobro rodziny, rodziny znajdującej się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej, zwłaszcza wielodzietnej, które to przesłanki mają zastosowanie w mniejszej sprawie.