Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak- Podsiadły (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak- Pęczkowska, Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi R. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r., znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala
Przedmiotem skargi wniesionej przez R. G. jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. znak: [...], wydana w postępowaniu nadzwyczajnym, w trybie stwierdzenia nieważności decyzji.
Postępowanie to uruchomione zostało na wniosek skarżącego, który w piśmie z dnia [...] września 2013 r. skierowanym do Wojewody [...], wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej P.P.H.U. "[...]" T. M. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, na działkach nr [...],[...],[...],[...] przy ul. [...] w [...]. Wnosząc o stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji o pozwoleniu na budowę, wnioskodawca powołał się na przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i podniósł, że kwestionowana decyzja została wydana bez podstawy prawnej, albowiem decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2003 r. nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu stanowiąca podstawę jej wydania, została unieważniona. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca przywołał uchwałę siedmiu sędziów NSA z dnia 13 listopada 2012 r. o sygn. akt I OPS/2012 i wskazał, że zgodnie z tym orzeczeniem stwierdzenie nieważności decyzji, w oparciu o którą wydano inną przedmiotowo zależną decyzję, może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji zależnej na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a nie do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.
Po zapoznaniu się z treścią tego żądania, Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] października 2013 r. znak: [...], na podstawie art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. z 2013 r., poz. 267, w skrócie: k.p.a.), odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r. znak: [...], po rozpatrzeniu zażalenia R. G., Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił ww. postanowienie Wojewody [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
I dalej, decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. znak: [...], na podstawie art. 157 § 1 i 2, art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 i 3 k.p.a., Wojewoda [...] po rozpatrzeniu wniosku R. G. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. o pozwoleniu na budowę, odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że jak wynika z akt sprawy, sprawa wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] była już wcześniej przedmiotem postępowania nadzwyczajnego, w trybie wznowienia. Postępowanie to zostało zakończone wydaniem przez Wojewodę [...] ostatecznej decyzji z dnia 20 marca 2013 r. znak: [...], w trybie art. 151 § 2, art. 146 § 1 i art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., którą Wojewoda uchylił decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] i stwierdził wydanie z naruszeniem prawa decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...]. Decyzja ta nadal pozostaje w obiegu prawnym. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r. sygn. VII SA/Wa 2135/12, żadna z przesłanek wznowienia postepowania wymienionych w art. 145 § 1 pkt 1-8 k.p.a. nie może jednocześnie skutkować nieważnością decyzji administracyjnej. W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia de facto, czy to w trybie wznowienia, czy też stwierdzenia nieważności z taką samą przesłanką wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwej decyzji, czy to poprzez jej uchylenie, czy też stwierdzenie jej nieważności. Świadczy o tym stan faktyczny i prawny sprawy, zgodnie z którym to stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy stanowiło podstawę wznowienia postępowania, w wyniku którego nastąpiło ostateczne rozstrzygnięcie, a następnie wszczęcie postępowanie o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji Prezydenta Miasta [...]. Pomimo zatem dwóch różnych trybów postępowania nadzwyczajnego, w rozpatrywanej sprawie występuje ten sam stan prawny rozumiany jako podstawa prawna, oparty na identycznych przesłankach. Wątpliwości interpretacyjne istniejące w orzecznictwie i doktrynie co do wyboru i możliwości zastosowania tych dwóch różnych trybów nadzwyczajnych, nie do końca wyjaśnione przywołaną we wniosku uchwałą siedmiu sędziów NSA, nie mogą powodować negatywnych skutków i prowadzić z jednej strony do stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa, po czym do stwierdzenia nieważności tej decyzji. W konsekwencji Wojewoda [...] przyjął, że skoro kwestionowana decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2005 r. w postępowaniu wznowieniowym została ostateczną decyzją uznana za wydaną z naruszeniem prawa, to stanowi to przeszkodę do dalszego kontynuowania postępowania nieważnościowego, gdyż prowadziłoby to do naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., tym bardziej, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym przyczyny wznowienia nie mogą być jednocześnie przyczynami stwierdzenia nieważności decyzji. Organ wskazał w końcu, że stwierdzenie przez Wojewodę wydania spornej decyzji z naruszeniem prawa, daje możliwość dochodzenia na drodze sądowej odszkodowania.