Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędziowie sędzia WSA Bogusław Cieśla, asesor WSA Elżbieta Granatowska (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 marca 2022 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Ministra Rozwoju i Technologii z dnia [...] września 2021 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej oddala skargę
Decyzją z dnia [...] września 2021 r. znak: [...] Minister Rozwoju, Pracy i Technologii, działając na podstawie art. 157 § 1 i art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej: "k.p.a."), po przeprowadzeniu postępowania z wniosku A M o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] kwietnia 2019 r., znak: [...], o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn.: "Budowa drogi [...]na odcinku [...], w części dotyczącej działki nr [...], powstałej z podziału działki nr [...], obręb [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] w ww. zakresie.
Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Wnioskiem z dnia 8 października 2018 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wystąpił do Wojewody [...] o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn.: "[...]".
Po przeprowadzeniu postępowania w sprawie tego wniosku, Wojewoda [...] wydał w dniu [...] kwietnia 2019 r. decyzję nr [...], znak: [...] o zezwoleniu na realizację ww. inwestycji drogowej. Powyższa decyzja stała się ostateczna z dniem [...] czerwca 2019 r. Budowa drogi na tym odcinku została rozpoczęta [...] maja 2019 r.
Pismem z dnia 6 sierpnia 2020 r. A M wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem decyzji Wojewody [...] w części dotyczącej działki nr[...], powstałej z podziału działki nr [...], obręb [...]. We wniosku skarżący zakwestionował przebieg drogi dojazdowej do jego nieruchomości oraz rodzaj nawierzchni przewidziany w projekcie budowlanym, wskazał na sprzeczność decyzji Wojewody z wydanymi dla jego nieruchomości decyzjami o warunkach zabudowy i pozwoleniu na budowę w zakresie oznaczeń i przebiegu dróg dojazdowych.
Decyzją z dnia [...] września 2021 r. Minister Rozwoju, Pracy i Technologii odmówił stwierdzenia nieważności kontrolowanej decyzji. Organ wskazał, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ma charakter nadzwyczajny i jest postępowaniem odrębnym od innych postępowań, albowiem ukierunkowane jest wyłącznie na kontrolę decyzji w aspekcie wystąpienia przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Dokonując oceny, czy zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji, organ orzekający bada w tym zakresie stan faktyczny i prawny z daty jej wydania. Organ wskazał, że z uwagi na treść wniosku o stwierdzenie nieważności ww. decyzji, szczególną wagę w postępowaniu należało przypisać przesłance rażącego naruszenia prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę. W sposób rażący może zostać naruszony przepis, którego wykładnia nie budzi zasadniczych wątpliwości. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za wydaną z rażącym naruszeniem prawa, to skutki oceniane z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne, ze względu na które nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa.