Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Więch-Baranowska, , Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędzia WSA Tadeusz Nowak (spr.), Protokolant spec. Katarzyna Ławnik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi A. C. i K. C. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] lipca 2014 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie umorzenia opłaty legalizacyjnej skargę oddala
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] - postanowieniem z dnia [...] grudnia 2010r., znak: [...] - ustalił dla inwestorów A. i K. C. opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000,00 zł (słownie: pięćdziesiąt tysięcy złotych) z tytułu budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z garażem na działce oznaczonej nr [...] w miejscowości [...], gmina [...].
Pismem z dnia 9 grudnia 2010 r. A. i K. C. zwrócili się do Wojewody [...] z wnioskiem o umorzenie ustalonej opłaty legalizacyjnej. W uzasadnieniu wskazano, iż Strony zostały oszukane przez K. i L. K. w zakresie sfałszowania decyzji o pozwoleniu na budowę oraz innej dokumentacji.
Decyzją z dnia [...] maja 2014 r. znak: [...] Wojewoda [...] umorzył postępowanie w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej.
Od powyższej decyzji, pismami z dnia 6 maja 2014 r., A. i K. C. złożyli odwołania do Ministra Finansów. Odwołujący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie o umorzeniu w całości lub w części ustalonej opłaty legalizacyjnej.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2014r. Minister Finansów utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...], wskazując w uzasadnieniu, że zaskarżona decyzja jako podstawę podjętego rozstrzygnięcia wskazała art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) w związku z art. 59g ust. 5 i art. 49 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.).
Stosownie do ww. art. 67a § 1 pkt 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
Minister Finansów wskazał, że w świetle aktualnego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, powyższa decyzja Wojewody jest zgodna z prawem. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego stoi na stanowisku, że opłata legalizacyjna nie stanowi zobowiązania podatkowego w rozumieniu Ordynacji podatkowej, brak jest podstaw do stosowania wobec niej przepisów dotyczących ulg i zwolnień. Uiszczenie opłaty jest warunkiem legalizacji obiektu budowlanego wzniesionego bez pozwolenia na budowę. Do tak rozumianej opłaty stosuje się wprawdzie - zgodnie z art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego - przepisy odnoszące się do kar wskazanych w art. 59f tej ustawy.
Skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Ministra Finansów złożyli A. i K. C. Podnieśli, że zaskarżona decyzja:
Narusza art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego, poprzez błędną wykładnię wskazanego przez organ przepisu przez przyjęcie, że opłata legalizacyjna nie ma charakteru kary, gdy tymczasem pomimo nadanej nazwy opłata ta, występująca jako alternatywa dla rozbiórki obiektu budowlanego posiada wszystkie cechy konstrukcyjne kary, nie posiada natomiast cech konstrukcyjnych opłaty.