Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Sędziowie: WSA Izabela Ostrowska WSA Grzegorz Rudnicki (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi M.S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą; 2. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz skarżącego M. S. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r., znak [...] Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dalej: "Minister"), po ponownym rozpoznaniu, na wniosek M.S., reprezentowanego przez r. pr. M. M., sprawy zakończonej decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] listopada 2016 r., l.dz. [...], tj. sprawy stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] (błędnie określanego przez Ministra, jako "Wojewódzki Konserwator Zabytków w [...]") z dnia [...] grudnia 1957 r. o uznaniu za zabytek parku zabytkowego w [...] - działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (tj. Dz. U. z 2014r. poz. 1446 ze zm., dalej: "ustawa o zabytkach") oraz art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: "k.p.a.") utrzymał w mocy ww. własną decyzję z dnia [...] listopada 2016 r.
Uzasadniając decyzję, Minister wyjaśnił, że M. S. zwrócił się do Ministra z wnioskiem o stwierdzenie nieważności ww. orzeczenia "Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...]" z dnia [...] grudnia 1957 r., na podstawie art. 156 § 1 pkt 5 K.p.a.. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w orzeczeniu tym nie zostały opisane lub określone granice zabytku, a ponadto decyzja nie posiada załącznika graficznego, ani wskazania wielkości obszaru w hektarach lub oznaczenia administracyjnego działki, pozwalających na lokalizację zabytku. Strona powołała przy tym obowiązujący w dacie wydania ww. orzeczenia art. 3 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 maja 1928 r. o opiece nad zabytkami (dalej: "rozporządzenie"), stanowiący, że przedmioty otrzymują charakter zabytków w znaczeniu niniejszego rozporządzenia na skutek orzeczenia władzy konserwatorskiej pierwszej instancji, stwierdzającego wartość zabytkową przedmiotu, a przy zabytkach nieruchomych określającego granicę zabytku i granicę orzeczenia podlegającego przepisom niniejszego rozporządzenia. Wnioskodawca podniósł ponadto, że organ ochrony zabytków zaniedbał obowiązek ujawnienia faktu wpisu parku w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.
Decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. Minister odmówił stwierdzenia nieważności tego orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...]. Minister stwierdził, że uznaniu za zabytek parku w [...] nie stoją i nie stały na przeszkodzie przyczyny o charakterze technicznym. Brak także prawnych nakazów lub zakazów uniemożliwiających wpis do rejestru zabytków przedmiotowego parku w [...]. Ponadto, Minister wskazał, że wykonalność decyzji w sprawie wpisu zabytku do rejestru nie wiąże się bezpośrednio z podejmowaniem określonych działań przez właścicieli nieruchomości objętych wpisem do rejestru zabytków. Wszelkie prawa i obowiązki podmiotów zobowiązanych do sprawowania opieki nad zabytkiem, jakkolwiek związane z wpisem do rejestru zabytków, wynikają z przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, przy czym ich konkretyzacja następuje w drodze decyzji wydawanych przez organ ochrony zabytków w ramach posiadanych kompetencji.