Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie nakazu doprowadzenia zabytku do jak najlepszego stanu
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Sawczuk, Sędziowie sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły (spr.), asesor WSA Joanna Kruszewska-Grońska, Protokolant ref. staż. Kamil Mazański, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2019 r. sprawy ze skargi J. N. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] maja 2018 r. znak [...] w przedmiocie nakazu doprowadzenia zabytku do jak najlepszego stanu oddala skargę

Inne orzeczenia o symbolu:
6365 Inne zezwolenia, zgody i nakazy z zakresu ochrony zabytków
Inne orzeczenia z hasłem:
Zabytki
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Uzasadnienie strona 1/6

Przedmiotem skargi J. N. ("skarżący") jest decyzja Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego ("Minister") z [...] maja 2018 r. znak: [...], wydana w przedmiocie zobowiązania do doprowadzenia zabytku do jak najlepszego stanu, w następującym stanie faktycznym i prawnym:

[...] Konserwator Zabytków decyzją z [...] maja 2012 r., nr [...], pozwolił inwestorom I. N. i J. N. na przebudowę, rozbudowę i remont budynku mieszkalnego przy ul. [...] w [...], usytuowanego w strefie ochrony konserwatorskiej "[...]" wpisanej do rejestru zabytków pod nr rej. [...] decyzją z [...] września 1980 r., wg "Projektu budowlanego modernizacji i rozbudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej przy ul. [...] w [...], działka nr ew. [...] obręb [...]", opracowanego przez [...] Biuro architektoniczne w kwietniu 2012 r.

W wyniku przeprowadzonej kontroli ww. obiektu w dniu 28 maja 2014 r. przez pracownika Biura [...] Konserwatora Zabytków, w obecności przedstawiciela inwestora, stwierdzono, że prace polegające na wykonaniu lukarny w połaci dachu na bocznej elewacji ww. budynku zostały zrealizowane niezgodnie z ww. pozwoleniem, tj. z innych materiałów niż w projekcie, stanowiącym integralną część ww. decyzji pozwalającej na prace. Wskazane lukarny wykonano bowiem w konstrukcji metalowej z przeszkleniem wszystkich jej elementów, natomiast wg. pozwolenia lukarny miały być wykonane z dachówki ceramicznej nawiązującej do kształtu lukarn na elewacji frontowej.

W takich okolicznościach, [...] Konserwator Zabytków wszczął z urzędu postępowanie, a następnie decyzją z [...] grudnia 2014 r. nr [...], na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2014 r., poz. 1446; "ustawa o ochronie zabytków"), zobowiązał I. N. i J. N., do doprowadzenia zabytku - strefy ochrony konserwatorskiej "[...]" do jak najlepszego stanu poprzez rozebranie lukarny na północnej połaci dachu budynku przy ul. [...] w [...] i wykonanie w tym miejscu lukarny zgodnie z pozwoleniem [...] Konserwatora Zabytków nr [...] z [...] maja 2012 r., wyznaczając termin wykonania prac do 31 sierpnia 2015 r.

Na skutek rozpatrzenia odwołania od tej decyzji wniesionego przez J. N., Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z [...] marca 2015 r. znak: [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tej decyzji organ II instancji podzielił ustalenia organu I instancji dotyczące niezgodności wykonanych prac z projektem zaakceptowanym przez [...] Konserwatora Zabytków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 8 kwietnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 1102/15, po rozpoznaniu skargi J. N. na ww. decyzję Ministra, uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że doszło do naruszenia zasad postępowania administracyjnego opisanych w art. 7, 77, 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ("k.p.a."), co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia art. 45 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie zabytków wobec wydania orzeczenia w okolicznościach braku prawidłowego ustalenia przesłanek wynikających z tego przepisu. I dalej, Sąd wskazał, że zaskarżoną decyzję wydano w oparciu o ustalenie stanu faktycznego - lukarna nie odpowiada projektowi, przy czym na tym etapie protokołowania wyniku oględzin tezę tę kwestionował inwestor. Ponadto, do akt sprawy włączono poświadczone wprawdzie za zgodność ale tylko fragmenty projektu budowlanego. Te, zdają się zawierać naniesione na wersję pierwotną poprawki, parafowane (bez daty) podpisem pochodzącym od osoby, której kompetencji w tym zakresie nie ustalono (nie była wymieniona na stopce karty projektu). W takim stanie faktycznym, jak wskazał WSA, organ miał obowiązek ustalić, jakie konkretne rozwiązanie projektowe w szczególności w odniesieniu do lukarny zostało uzgodnione na podstawie ww. decyzji z [...] maja 2012 r., a następnie jaki projekt w tym zakresie został zatwierdzony i stanowił integralną część decyzji o pozwoleniu na budowę. Stwierdził, że tylko realizacja inwestycji z odstępstwem od tych rozwiązań może być podstawą do ingerencji organu w trybie art. 45 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie zabytków.

Strona 1/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6365 Inne zezwolenia, zgody i nakazy z zakresu ochrony zabytków
Inne orzeczenia z hasłem:
Zabytki
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego