Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia NSA Bogusław Moraczewski (spr.), Sędzia WSA Wojciech Mazur, Protokolant Monika Sosna-Parcheta, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2005 r. sprawy ze skargi M.P. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] sierpnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego skargę oddala.
Minister Środowiska decyzją z dnia [...] sierpnia 2004 r., znak: [...]działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 kpa w zw. z art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2002 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania M. P. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2004 r., znak: [...].
umorzył postępowanie odwoławcze.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Minister Środowiska wskazał, iż podstawą do umorzenia postępowania odwoławczego jest zapis art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane mówiący, że stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 20 cytowanej ustawy przez obszar oddziaływania obiektu należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie odrębnych przepisów, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Analiza materiału dowodowego, zdaniem organu odwoławczego wykazała, iż w świetle w/w przepisów M. P. nie jest stroną w niniejszym postępowaniu odwoławczym. Ponadto organ odwoławczy wskazał, iż na potrzeby postępowania zakończonego kwestionowaną decyzją został sporządzony ustawowo wymagany raport o oddziaływaniu na środowisko pn. "Raport w sprawie oddziaływania na środowisko projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej [...] "[...]" P., ul. [...] - na etapie pozwolenia na budowę." Z raportu tego wynika, że dla rozpatrywanych anten emitowane pole elektromagnetyczne o gęstości mocy powyżej wartości dopuszczalnej 0,1 W/m 2 - ustalonej mocą przepisu § 2 rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzenia dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883) - wystąpią wyłącznie w wolnej przestrzeni niedostępnej dla ludności przebywającej w otoczeniu stacji bazowej, tj. na wysokości powyżej 18,6 m n.p.t. oraz w maksymalnej odległości do 38,9 m od zamocowanych anten. Zatem projektowana stacja bazowa w ocenie organu nie będzie stanowiła zagrożenia dla zdrowia ludzi i środowiska, a jej użytkowanie nie wprowadzi ograniczeń w funkcjonowaniu sąsiedniej zabudowy i przyległego terenu.
Skargę na powyższą decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] sierpnia 2004 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł M. P. zarzucając jej naruszenie art. 138 § 1 pkt 3 kpa, art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, art. 3 pkt. 3, art. 47 pkt 1 lit. c, art. 52 ust. 1 pkt 1 lit. c, pkt 4, pkt 6, pkt 7, pkt 9, pkt 11, pkt 12, pkt 13, pkt 14, art. 52 ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska.
W uzasadnieniu swojej skargi M. P. wskazał, iż w świetle art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Niezrozumiałe więc jest, zdaniem skarżącego, stanowisko organu odmawiające mu prawa strony, skoro z raportu w sprawie oddziaływania na środowisko projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej [...] "[...]" wynika, że przewidywane rozkłady pól elektromagnetycznych o poziomach ponadnormatywnych przykrywają cześć mieszkalną budynku skarżącego. Ponadto wskazał, że pole elektromagnetyczne przekraczające wartość graniczną nie wystąpi w jednej płaszczyźnie lecz w każdym kierunku różniąc się jedynie wielkością, a najwyższe oddziaływanie wystąpi w kierunku [...], czyli w kierunku budynku mieszkalnego skarżącego. Ponadto organowi I instancji zarzucił, iż wydał decyzję w oparciu o Raport, który nie spełnia wymogów określonych w art. 52 Prawa ochrony środowiska, gdyż powinien on zawierać charakterystykę całego przedsięwzięcia i warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji oraz przewidywane wielkości emisji, wynikające z funkcjonowania planowanego przedsięwzięcia. Z treści art. 3 pkt 3 ustawy Prawo o ochronie środowiska wynika, iż przez eksploatację instalacji lub urządzenia rozumie się użytkowanie instalacji lub urządzenia oraz utrzymywanie ich w sprawności. Zdaniem skarżącego Raport odnosi się jedynie do użytkowania instalacji, pomijając kwestię pól elektromagnetycznych powstających przy bieżącej, codziennej konserwacji pomimo, że powstałe w wyniku konserwacji pola elektromagnetyczne mają o wiele większy i mocniejszy zasięg. Wskazuje on jedynie przewidywane rozkłady pól elektromagnetycznych przekraczających wartość graniczną 0,1 W/m2 wytwarzanych przez anteny projektowanej stacji bazowej nie podając jakie wartości natężenia tych pól w rzeczywistości wystąpią. Podniósł również, iż niezgodne z prawdą jest twierdzenie, że w zasięgu pól o gęstościach mocy przekraczających wartość graniczą nie ma zabudowy przekraczającej wysokość 10 m n.p.t, a zabudowa mieszkaniowa jest w złym stanie technicznym.