Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka, , Sędzia WSA Artur Kuś, Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki (spr.), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 1 grudnia 2021 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu z dnia [...] czerwca 2021 r. znak [...] w przedmiocie wstrzymania wykonywania robót budowlanych oddala skargę
Uzasadnienie.
Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2021 r., znak [...] Minister Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu (dalej "Minister"), po rozpatrzeniu odwołania J. K. od decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (dalej: [...]WKZ) z [...] października 2020 r., znak: [...] - utrzymał w mocy ww. decyzję.
Uzasadniając rozstrzygnięcie Minister wyjaśnił, że ww. decyzją [...]WKZ wstrzymał roboty budowlane, prowadzone przez J. K. w obrębie dachu i elewacji budynku dawnej kuźni przy ul. [...] w [...], nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności. J. K. złożył odwołanie od tej decyzji.
Minister wyjaśnił, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (t. jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 282 dalej: "u.o.z."). Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 1 u.o.z. prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru wymaga pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków. Przedmiotowy budynek dawnej kuźni [...] przy ul. [...] w [...] wpisany jest do rejestru zabytków na mocy decyzji [...]WKZ z [...] kwietnia 2003 r., pod numerem [...].
8 marca 2020 r. weszła w życie regulacja art. 12 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: "ustawa COVID-19"), zgodnie z którą do projektowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych, w tym zmiany sposobu użytkowania, w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, nie stosuje się przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a w przypadku konieczności poszerzenia bazy do udzielania świadczeń zdrowotnych, także przepisów wydanych na podstawie art. 22 ust. 3, 4 i 4a ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
Ww. przepis wyłączał obowiązek uzyskania pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na prowadzenie robót budowlanych przy zabytku (art. 36 ust. 1 pkt 1 u.o.z.) lub w otoczeniu zabytku (art. 36 ust. 1 pkt 2 ustawy). Ustawodawca nie wyjaśnił przy tym co należy rozumieć pod pojęciem inwestycji prowadzonej w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, wskazując jedynie ogólnie w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, dodanym ustawą z dnia 31 marca 2020 r. (Dz. U. 2020 poz. 568), która weszła w życie 31 marca 2020 r., że ilekroć w ustawie jest mowa o "przeciwdziałaniu COVID-19" rozumie się przez to wszelkie czynności związane ze zwalczaniem zakażenia, zapobieganiem rozprzestrzenianiu się, profilaktyką oraz zwalczaniem skutków, w tym społeczno-gospodarczych, choroby, o której mowa w ust. 1. Pojęcie "w związku" jest zatem na gruncie ustawy bardzo szerokie i nieprecyzyjne i winno ono podlegać każdorazowej ocenie organu administracji architektoniczno-budowlanej lub organu ochrony zabytków, które po stwierdzeniu, że prowadzone roboty budowlane nie mają związku z przeciwdziałaniem COVID-l9, będą mogły stosować odpowiednie przepisy prawa budowlanego i ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.