Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Kowalska, , Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły (spr.), Sędzia WSA Izabela Ostrowska, Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Zychora, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 r. sprawy ze skargi T. M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2018 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. oddala skargę
Przedmiotem skargi T. M., jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] kwietnia 2018 r. znak:[...], wydana w postępowaniu nadzwyczajnym, w trybie stwierdzenia nieważności, w następującym stanie sprawy:
Pismem z [...] września 2013 r. skierowanym do Wojewody [...], R. G. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2005 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej P.P.H.U. [...] T. M. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, na działkach nr [...], [...], [...], [...] przy ul. [...] [...] w [...]. Wnosząc o stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji o pozwoleniu na budowę, wnioskodawca powołał się na przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096, "k.p.a.") i podniósł, że kwestionowana decyzja została wydana bez podstawy prawnej, albowiem decyzja Prezydenta Miasta [...] z [...] września 2003 r. nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu stanowiąca podstawę jej wydania, została unieważniona. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca przywołał uchwałę siedmiu sędziów NSA z [...] listopada 2012 r. o sygn. [...] i wskazał, że zgodnie z tym orzeczeniem stwierdzenie nieważności decyzji, w oparciu o którą wydano inną przedmiotowo zależną decyzję, może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji zależnej na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a nie do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.
Po zapoznaniu się z treścią tego żądania, Wojewoda [...] postanowieniem z [...] października 2013 r. znak: [...], na podstawie art. 61a § 1 k.p.a., odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2005 r. Postanowieniem z [...] stycznia 2014 r. znak: [...], po rozpatrzeniu zażalenia R. G., Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił ww. postanowienie Wojewody [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Decyzją z [...] czerwca 2014 r. znak:[...], na podstawie art. 157 § 1 i 2, art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 i 3 k.p.a., Wojewoda [...] po rozpatrzeniu wniosku R. G. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2005 r. o pozwoleniu na budowę, odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że jak wynika z akt, sprawa wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2005 r. nr jw. była już wcześniej przedmiotem postępowania nadzwyczajnego, w trybie wznowienia. Postępowanie to zostało zakończone wydaniem przez Wojewodę [...] ostatecznej decyzji z [...] marca 2013 r. znak: [...] w trybie art. 151 § 2, art. 146 § 1 i art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., którą Wojewoda uchylił decyzją Prezydenta Miasta [...] z [...] czerwca 2010 r. nr [...] i stwierdził wydanie z naruszeniem prawa decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2005 r. nr [...]. Decyzja ta nadal pozostaje w obiegu prawnym. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 stycznia 2013 r. sygn. VII SA/Wa 2135/12, żadna z przesłanek wznowienia postępowania wymienionych w art. 145 § 1 pkt 1-8 k.p.a. nie może jednocześnie skutkować nieważnością decyzji administracyjnej. W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia de facto, czy to w trybie wznowienia, czy też stwierdzenia nieważności z taką samą przesłanką wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwej decyzji, czy to poprzez jej uchylenie, czy też stwierdzenie jej nieważności. Świadczy o tym stan faktyczny i prawny sprawy, zgodnie z którym to stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy stanowiło podstawę wznowienia postępowania, w wyniku którego nastąpiło ostateczne rozstrzygnięcie, a następnie wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji Prezydenta Miasta [...]. Pomimo zatem dwóch różnych trybów postępowania nadzwyczajnego, w rozpatrywanej sprawie występuje ten sam stan prawny rozumiany jako podstawa prawna, oparty na identycznych przesłankach. W konsekwencji Wojewoda [...] przyjął, że skoro kwestionowana decyzja Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2005 r. w postępowaniu wznowieniowym została ostateczną decyzją uznana za wydaną z naruszeniem prawa, to stanowi to przeszkodę do dalszego kontynuowania postępowania nieważnościowego, gdyż prowadziłoby to do naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., tym bardziej, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym przyczyny wznowienia nie mogą być jednocześnie przyczynami stwierdzenia nieważności decyzji.