Sprawa ze skargi na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Jarecka (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Artur Kuś Sędzia WSA Wojciech Sawczuk po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 17 listopada 2021 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] kwietnia 2021 r. znak: [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżonym postanowieniem z [...] kwietnia 2021 r., wydanym po rozpatrzeniu wniosku [...] sp. z o. o. z siedzibą w [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad (dalej: GDDKiA) z [...] marca 2021 r. znak: [...] odmawiającym uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej operatora [...] zlokalizowanej na działce nr ewid. [...] (w części), obręb geodezyjny [...], gm. [...] w odniesieniu do pasa drogowego drogi krajowej nr [...], Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad utrzymał w mocy ww. postanowienie własne z [...] marca 2021 r. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.), dalej także jako: u.p.z.p., art. 35, art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 470 ze zm.), dalej jako: u.d.p. oraz art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 i art. 144 k.p.a.

Rozstrzygnięcie to wydane zostało w następujących okolicznościach sprawy.

Wójt Gminy [...] wnioskiem z 4 marca 2021 r. wystąpił do zarządcy drogi krajowej nr [...] z wnioskiem o uzgodnienie projektu decyzji o ustaleniu na wniosek [...] sp. z o. o. (dalej także jako: inwestor) lokalizacji inwestycji celu publicznego dla przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej zlokalizowanej na działce nr ewid. [...] (w części), obręb geodezyjny [...], gm. [...]

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad postanowieniem z [...] marca 2021 r. odmówił uzgodnienia przedłożonego projektu decyzji, uzasadniając to względami bezpieczeństwa ruchu. Organ wyjaśnił, że pomimo tego, że planowana wieża nie narusza wymogów dotyczących lokalizacji tej inwestycji od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi, określonych w art. 43 ust. 1 lp.3 tabeli lit. a u.d.p. (25 m), to jednak budowa tejże wieży o wysokości 56 m n.p.t. budzi obawy GDDKiA w zakresie wymogów bezpieczeństwa ruchu. Lokalizacja tego obiektu w odległości mniejszej niż jego wysokość od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...] może powodować zagrożenie w bezpieczeństwie ruchu drogowego ze względu na możliwość katastrofy budowlanej - przewrócenia się obiektu w stronę pasa drogowego.

Po rozpoznaniu wniosku inwestora o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaskarżonym postanowieniem z [...] kwietnia 2021 r. GDDKiA uznał stanowisko przyjęte w postanowieniu własnym z [...] marca 2021 r. za zasadne. Odwołując się do przepisów art. 51 ust. 1 pkt 9 u.p.z.p. oraz art. 19 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 u.d.p. Organ wskazał, że projekt decyzji o lokalizacji celu publicznego podlega ocenie zarządcy drogi w aspekcie odległości przedmiotowej inwestycji od zewnętrznej krawędzii drogi, zgodnie z art. 43 ust. 1 u.d.p. oraz w zakresie możliwości włączenia do drogi terenu przeznaczonego pod nową zabudowę, zgodnie z art. 35 ust. 3 u.d.p. GDDKiA przypomniał, że art. 43 ust. 1 u.d.p. normuje minimalne odległości obiektów budowlanych znajdujących się przy drogach od zewnętrznej krawędzi jezdni tych dróg, różnicując je w zależności od rodzaju drogi i sposobu zagospodarowania terenu (teren zabudowy lub obszar poza terenem zabudowy) na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja. Uwzględniając obowiązki ciążące na zarządcy drogi, polegające na podejmowaniu działań mających na celu niedopuszczenie do przedwczesnego zniszczenia drogi, obniżenia klasy drogi, ograniczenia jej funkcji niewłaściwego jej użytkowania, a tym bardziej pogorszenia warunków bezpieczeństwa ruchu drogowego (art. 4 pkt 21 u.d.p.), podejmując postanowienie z [...] marca 2021 r., zdaniem GDDKiA, organ ten prawidłowo ocenił zagrożenie jakie potencjalnie może wyniknąć z inwestycji skarżącej spółki, która będzie zbyt blisko drogi publicznej - krajowej nr [...]. Organ stwierdził, że z przedłożonego projektu decyzji o lokalizacji celu publicznego wynika, iż inwestor planuje budowę obiektu budowlanego w postaci trwale powiązanego z ziemią masztu antenowego/wieży o wysokości 56 m n.p.t. W przedłożonej do uzgodnienia dokumentacji określono nieprzekraczalną linię zabudowy dla niniejszego zamierzenia inwestycyjnego w odległości 25 m. W ocenie organu, odległość wynikająca z art. 43 ust. 1 u.d.p. jest jedynie minimalną odległością jaka powinna być zachowana przy sytuowaniu obiektów budowlanych przy drogach, co nie oznacza, że nie może być większa. Organ ponownie podkreślił, że wysokość planowanej wieży przekracza minimalne odległości określone w art. 43 ust. 1 Ip. 3 tabeli lit. a u.d.p., zatem pomimo, że obiekt nie narusza art. 43 ust. 1 Ip. 3 tabeli lit. a u.d.p., to jednak jego lokalizacja w odległości mniejszej niż jego wysokość od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...] może powodować zagrożenie w bezpieczeństwie ruchu drogowym, choćby ze względu na możliwość wystąpienia katastrofy budowlanej (przewrócenia się obiektu w stronę pasa drogowego). W związku z powyższym organ stwierdził, że odległość wieży od krawędzi jezdni winna być równa co najmniej wysokości konstrukcji wieży. GDDKiA zaznaczył, że coraz częściej na terytorium Polski pojawiają się anomalie pogodowe, które za sobą niosą gwałtowne zjawiska, którym towarzyszą bardzo silne wiatry powodujące niszczenie budynków, budowli w tym wież elektrycznych wysokiego napięcia oraz innych elementów krajobrazu. Sytuacje te, których nie można w żaden sposób wykluczyć, wymuszają na zarządcy drogi podejmowania decyzji, które w maksymalnym stopniu ograniczają do minimum możliwości wystąpienia sytuacji wpływających na wzrost zagrożenia uczestników ruchu drogowego.

Strona 1/4