Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Wilczewska - Rzepecka (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Pindelska, Sędzia WSA Paweł Groński, Protokolant st. sek. sąd. Monika Pietruszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi E. W. i W. W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji I. skargę oddala; II. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego T. I. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy), w tym: tytułem zastępstwa prawnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, zaś tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy).
Decyzją z dnia [...] września 2009 r., Nr [...], Wojewoda [...] umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2005 r., Nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej A. M. pozwolenia na przebudowę garażu na lokal usługowy - warsztat mechaniki pojazdowej, rozbudowę o garaż z częścią socjalną oraz nadbudowę pomieszczeń mieszkalnych budynku mieszkalnego jednorodzinnego w [...], przy ul. [...], działka nr ewid. [...], obręb [...].
Od decyzji tej E. i W. W. złożyli odwołanie do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...] utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu wojewódzkiego.
U podstaw decyzji organu odwoławczego legło stwierdzenie, iż odwołujący się nie posiadają legitymacji, w rozumieniu art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2003 r. nr 207, poz. 2016 ze zm.), do żądania zbadania w trybie nieważnościowym zgodności z prawem decyzji Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2005 r., Nr [...], albowiem działka E. i W. W. nie graniczy bezpośrednio z nieruchomością objętą sporną inwestycją, która nie stanowi usług uciążliwych mogących pogorszyć stan środowiska. Ponadto wskazano, iż przepisami odrębnymi, w których możliwe byłoby odnalezienie przepisu prawa materialnego wprowadzającego ograniczenie w swobodnej zabudowie działki odwołujących się nie są regulacje wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75, poz. 690 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. nr 257, poz. 2573 ze zm.).
Dodatkowo Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zwrócił uwagę, iż brak oddziaływania inwestycji, w postaci emisji hałasu, na etapie jej realizacji, na sąsiednie nieruchomości potwierdził Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska we [...] Delegatura w [...] (pismo z dnia [...] czerwca 2007 r., znak: [...]) oraz Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w [...] (pismo z dnia [...] czerwca 2007 r., sygn. akt [...]).
Z decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2009 r., znak: [...], nie zgodzili się E. i W. W., wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd wyrokiem z dnia 15 marca 2011 r., w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 1091/10 uchylił zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie zastosował się w pełni do wskazań zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1572/05, w którym stwierdzono, że "wprawdzie warsztat mechaniki samochodowej objęty pozwoleniem na budowę nie jest zaliczany do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko", jednakże "nie oznacza to, iż nie będzie obiektem uciążliwym, a tym samym oddziaływującym na sąsiednie nieruchomości". Powołując się na ww. orzeczenie Sąd wskazał, iż bez zbadania w tym konkretnym przypadku stopnia uciążliwości warsztatu wynikającego z planowanej ilości usług, możliwej emisji hałasu, pyłu, nieprzyjemnych zapachów i odpadów, nie można ustalić kręgu osób, którym przysługuje z mocy art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego przymiot strony. Obowiązkiem organów obu instancji było "ustalić stopień uciążliwości warsztatu mechaniki pojazdowej". Dostrzegając stanowisko Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska we [...] Delegatury w [...] oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] Sąd stwierdził, że "organ odwoławczy nie dostrzegł zupełnie, że orzeka kilka lat później (co może mieć wpływ na okoliczności faktyczne sprawy, które mogły ulec zmianie na skutek choćby realizacji inwestycji, a tym samym na opinie wyrażone przez ww. organy, które mogły stracić na swej aktualności), jak również, że w piśmie z 12 czerwca 2007 r. Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska we [...] Delegatura w [...] nie wykluczył, iż zamierzenie może być uciążliwe dla otoczenia", a tym samym "nie określił stopnia uciążliwości warsztatu mechaniki pojazdowej wynikającej z ilości usług, emisji hałasu, pyłu, nieprzyjemnych zapachów i odpadów".