Wskazać należy, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest, podzielany także przez Sąd orzekający w sprawie - utrwalony pogląd, że do budowy stacji bazowej telefonii komórkowej nie może znaleźć zastosowania przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 i związany z tym przepisem art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b tej samej ustawy (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt II OSK 2400/11; z dnia 26 listopada 2013 r., sygn. akt II OSK 1480/12; z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt II OSK 956/13; z dnia 23 października 2014 r., sygn. akt II OSK 790/13, z dnia 20 stycznia 2017 r., sygn. II OSK 1148/15, z dnia 15 grudnia 2017 r., sygn. II OSK 613/17, z dnia 13 grudnia 2017 r. sygn. II OSK 527/17, dostępne w CBOSA).
W realiach rozpoznawanej sprawy, maszt stanowi całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami (anteny wraz zasilaniem i oprzyrządowaniem), dlatego zainstalowanie na maszcie kolejnych anten należy zakwalifikować jako rozbudowę obiektu budowlanego wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę. Z tych względów, nie znajdzie w rozpoznawanej sprawie zastosowania, przytoczony w skardze wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 grudnia 2013 r. sygn. akt II SA/KR 1216/13, dotyczący instalacji urządzeń stacji bazowej telefonii komórkowej na dachu budynku, a więc na odrębnym obiekcie budowlanym, nie stanowiącym całości zamierzenia budowlanego.
Skoro sporna inwestycja, zrealizowana została bez wymaganego pozwolenia, zasadnie zastosowano regulację przewidzianą w art. 48 Prawa budowlanego. W myśl art. 48 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, organ nadzoru budowlanego nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.
Przepisy art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego, umożliwiają jednak inwestorowi, po spełnieniu pewnych warunków, legalizację samowoli budowlanych. Jeżeli organ nadzoru budowlanego w wyniku wstępnej analizy dojdzie do przekonania, że usytuowanie obiektu budowlanego objętego postępowaniem na podstawie art. 48 ust. 1, jest zgodne z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (jeżeli taki obowiązuje na danym terenie) i innymi aktami prawa miejscowego albo ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (w przypadku braku obowiązującego planu miejscowego) oraz nie narusza innych przepisów (w tym techniczno-budowlanych), ewentualnie jeżeli narusza te przepisy, ale w takim stopniu, że jest możliwe doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem, wydaje postanowienie wstrzymujące prowadzenie robót budowlanych oraz nakłada na inwestora obowiązek przedstawienia w wyznaczonym terminie dokumentów określonych w art. 48 ust. 3 Prawa budowlanego.
Organ powiatowy słusznie zatem wydał na tej podstawie postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych oraz nakazujące inwestorowi przedstawienie wskazanych w nim dokumentów.
Wbrew zarzutom skargi, wydanie postanowienia o wstrzymaniu robót budowlanych, nie było nieuzasadnione, choć skarżący wskazuje, że nie miało racji bytu z uwagi na ich ukończenie. Wstrzymanie prowadzenia robót budowlanych, nie tylko wstrzymuje roboty budowlane, jeżeli są one prowadzone, ale także stanowi zakaz prowadzenia takich robót na przyszłość, do zakończenia postępowania, z konsekwencjami wynikającymi z art. 50a pkt 1 Prawa budowlanego. Poza tym zarówno wstrzymanie robot budowlanych, jak też nałożenie na inwestora obowiązku przedłożenia określonych dokumentów, następuje w ramach jednego postanowienia ( art. 48 ust. 3 ). Nie doszło zatem do naruszenia art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego.
Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.