Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Groński, Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska (spr.), Protokolant spec. Joanna Piątek - Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 r. sprawy ze skargi J. W. i L. W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2017 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/3

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2017 r., znak: [...] Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego po rozpatrzeniu odwołania [...] i [...] od decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr [...] z dnia [...] grudnia 2016r umarzającej postępowanie wiaty w sprawie wydania pozwolenia na dobudowę wolnostojącej do budynku współczesnego przy ul. [...] w [...], dz. Nr [...] - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że [...] i [...] w dniu 31.10.2016 r. złożyli wniosek do [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o pozwolenie na prowadzenie robót budowlanych w [...], przy ul. [...], działka nr [...], określając przewidywany termin rozpoczęcia i zakończenia robót budowlanych na październik-listopad 2016 r. Do wniosku załączona została dokumentacja zawierająca opis wykonania robót, szkice i rysunki wiaty wolnostojącej.

[...] Wojewódzki Konserwator Zabytków decyzją nr [...], z dnia [...] grudnia 2016r umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na dobudowę wiaty wolnostojącej do budynku współczesnego przy ul. [...] w [...], dz. Nr [...]. W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że podczas przeprowadzonej w dniu 30.11.2016 r. kontroli stwierdzono, iż wnioskowane roboty budowlane zostały zrealizowane, a wiata wolnostojąca już istnieje, a zatem postępowanie stało się bezprzedmiotowe. Dodano przy tym, iż w związku z nieuzyskaniem wymaganego pozwolenia na budowę wiaty, należy ją usunąć.

Odwołanie od tej decyzji złożyli inwestorzy [...] i [...]. W toku postępowania odwoławczego Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wyjaśnił, iż właściwość rzeczowa organu ochrony zabytków wynika z faktu, że działka nr [...] przy ul. [...] w [...] jest zlokalizowana na obszarze nawarstwień kulturowych starego miasta [...], wpisanych do rejestru zabytków zabytku decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...].04.1992 r., nr rej [...].

Zakres ochrony przedmiotowej nieruchomości określają jednocześnie ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą Rady Miasta w [...] Nr [...] z dnia [...] marca 2009 r. Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków wymaga prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru.

W przedmiotowej sprawie, brak jest możliwości wydania pozwolenia na prowadzenie wnioskowanych robót budowlanych skoro zostały one już wykonane, co wykazała kontrola przeprowadzona w dniu 30 listopada 2016r.

Odnosząc się do podniesionych w odwołaniu zarzutów organ odwoławczy stwierdził, że wprawdzie w treści decyzji organu I instancji znalazło się stwierdzenie " dobudowa wiaty wolnostojącej" zamiast budowa wiaty wolnostojącej. Jednak nie budzi wątpliwości, że przedmiotem postępowania było pozwolenie na budowę wiaty, zgodnie z przedstawioną dokumentacją projektową - wiaty wolnostojącej, a wskazana omyłka nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Natomiast stwierdzenie organu pierwszej instancji dotyczące konieczności natychmiastowego usunięcia wolnostojącej wiaty, zawarte w uzasadnieniu decyzji nie stanowi nakazu podjęcia działań, który wymaga przeprowadzenia postępowania, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Strona 1/3