Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Henryka Lewandowska - Kuraszkiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 marca 2020 r. sprawy ze skargi L. H. na bezczynność Prokuratora Generalnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. zobowiązuje Prokuratora Generalnego do rozpatrzenia wniosku z 27 kwietnia 2017 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Prokuratora Generalnego z [...] sierpnia 1982 r., Nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Prokuratora Wojewódzkiego w [...] z [...] czerwca 1982 r. w przedmiocie zwolnienia ze służby w Prokuraturze Wojewódzkiej w [...] - w terminie miesiąca od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; 2. stwierdza, że Prokurator Generalny dopuścił się bezczynności przy rozpoznaniu wniosku o którym mowa w pkt 1; 3. stwierdza, że bezczynność Prokuratora Generalnego miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 4. zasądza od Prokuratora Generalnego na rzecz skarżącego L. H. kwotę 580 złotych (słownie: pięćset osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
L. H. (dalej: skarżący) przy piśmie z 10 października 2018 r., skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, przedstawił skargę na bezczynność Prokuratora Krajowego. Skargę tę, adresowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej: WSA) złożył 23 lipca 2018 r. w Prokuraturze Krajowej i organ ten do 10 października 2018 r. nie przekazał jej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W skardze zarzucono Prokuratorowi bezczynność w rozpoznaniu wniosku skarżącego z 27 kwietnia 2017 r. o stwierdzenie, w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., nieważności decyzji Prokuratora Generalnego z 1982 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Prokuratora Wojewódzkiego w [...] w przedmiocie zwolnienia skarżącego z aplikacji prokuratorskiej na podstawie art. 13 ustawy z dnia 14 kwietnia 1967 r. o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1980 r. Nr 10, poz. 30 z późn. zm., dalej: "ustawa o Prokuraturze PRL").
Skarga została zarejestrowana w VI DK/Wa 48/18 i 15 października 2018 r. przekazana do Prokuratury Krajowej w celu wyczerpania trybu przewidzianego w art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; dalej: "p.p.s.a."), tj. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skarg.
Do organu korespondencja WSA wpłynęła 16 października 2018 r. (dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru, k. - 17 akt sądowych).
Zgodnie z art. 54 § 2 zd. pierwsze p.p.s.a. organ powinien był przekazać skargę sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy i odpowiedzią na skargę, w postaci papierowej lub elektronicznej, w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania.
Mimo monitów WSA: z 14 grudnia 2018 r. (k.-11 akt sądowych), 9 września 2019 r. (k. - 25 akt sądowych), spowodowanych także stanowiskiem skarżącego co pozostawania organu w dalszej bezczynności, Prokurator dopiero na wezwanie WSA z 13 grudnia 2019 r. nadesłał w dniu 15 stycznia 2020 r. akta administracyjne wraz z odpowiedzią na skargę. Jednakże wobec braków w nadesłanych aktach: oryginału skargi na bezczynność, odpisu odpowiedzi na skargę przeznaczonego dla skarżącego, pisma skarżącego z 10 października 2018 r., pełnomocnictwa, organ na wezwanie WSA uzupełnił akta o brakujące dokumenty, za wyjątkiem oryginału pisma z 10 października 2018 r. oraz pełnomocnictwa skarżącego dla adw. A. L., których to pism nie nadesłał do dnia orzekania.
Skarżący na wspomniany wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji otrzymał pisemną odpowiedź z 13 sierpnia 2019 r. podpisaną przez Zastępcę Dyrektora Biura Prezydialnego w Prokuraturze Krajowej - B. S.
L. H. w skardze na bezczynność wnosił o: stwierdzenie przez WSA, że Prokurator prowadząc postępowanie na skutek wniosku skarżącego z 27 kwietnia 2017 r. dopuścił się bezczynności, zobowiązanie organu do rozpoznania wspomnianego wniosku w terminie do 2 miesięcy oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.